مهدی صالحی طاهری ـ خبرنگار
وفاق‌ملی به عنوان یکی از اصول کلیدی در مدیریت کشور، نقشی اساسی در تحقق توسعه پایدار و پیشرفت جامعه ایفا می‌کند. این وفاق باید بر پایه منافع ملی شکل بگیرد و تمامی نهادها و ارکان حاکمیت، از جمله قوای مجریه، مقننه و قضاییه، و البته مردم، به‌صورت همسو و همدلانه در جهت عظمت ملی و کرامت جامعه حرکت کنند. تحقق این همدلی و هماهنگی، نه‌تنها کارآمدی نظام را افزایش می‌دهد، بلکه شفافیت را در فرآیندهای سیاسی و اجرایی تقویت می‌کند.

در مقابل، اگر مسیر تقسیم قدرت میان جریانات سیاسی بدون توجه به منافع ملی پیش رود، توسعه سیاسی، اجتماعی و اقتصادی با چالش‌های بنیادین مواجه خواهد شد. یکی از الزامات اصلی در دستیابی به وفاق ملی، همسویی نیروهای سیاسی است؛ به‌جای حذف یکدیگر، باید برای حفظ منافع عمومی همکاری کرد. این رویکرد می‌تواند کشور را به سمت توسعه و پیشرفت سوق دهد.

رقابت در میان گروه‌های مختلف سیاسی، امری طبیعی و ضروری است، اما این رقابت باید سازنده و در راستای بهبود عملکرد و پاسخگویی بهتر باشد. رقابت‌هایی که تنها با هدف حذف رقیب صورت می‌گیرد، نه‌تنها به منافع ملی آسیب می‌رساند، بلکه شکاف‌های اجتماعی و سیاسی را نیز عمیق‌تر می‌کند. زمانی که وفاق‌ملی در چارچوب منافع عمومی تعریف شود، کارآمدی نظام افزایش خواهد یافت و شفافیت در فرآیندهای حکومتی تقویت می‌شود.

مسئولان قوای سه‌گانه باید در راستای وفاق ملی و همسویی با دولت حرکت کنند. دولت نیز موظف است که جریانات سیاسی مختلف را با خود همراه کند. در غیر این صورت، اختلافات و درگیری‌های سیاسی می‌تواند به ساختارهای سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی کشور آسیب برساند. بنابراین، وفاق ملی نباید به معنای تقسیم قدرت میان گروه‌های مختلف بدون در نظر گرفتن صلاح عمومی باشد، بلکه باید یک روند اصولی برای افزایش مشارکت عمومی در تصمیم‌گیری‌ها دنبال شود.

در ساختارهای غیردموکراتیک که آرای عمومی در جایگاه برتر قرار ندارد، ممکن است چاره‌ای جز نقش دادن به قدرتمندان برای جلوگیری از تنش‌ها وجود نداشته باشد. اما در یک نظام مردم‌سالار، مطلوب آن است که وفاق‌ملی در راستای ارتقای منافع عمومی و توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی شکل بگیرد. بدین منظور، دولت و حاکمیت باید فرهنگ همدلی و مشارکت را در جامعه گسترش دهند.

وفاق ملی به معنای نبود رقابت سیاسی نیست. رقابت سالم در عرصه‌های مختلف، زمینه را برای ارائه برنامه‌های بهتر از سوی جریان‌های سیاسی فراهم می‌کند. نبود رقابت سالم موجب رکود و ایستایی در سیستم حکمرانی خواهد شد. جامعه‌ای که در آن رقابت سالم وجود نداشته باشد، به سمت زوال و ناکارآمدی حرکت خواهد کرد. در این راستا، جریانات سیاسی باید امکان حضور و رشد جریانات جدید را نیز فراهم کنند. در غیر این صورت، سیستم سیاسی دچار انحصار شده و دیگر انگیزه‌ای برای نوآوری و بهبود وضعیت اقتصادی و اجتماعی کشور باقی نخواهد ماند. وجود یک فضای باز سیاسی که در آن جریان‌های مختلف بتوانند آزادانه رقابت کنند، تضمینی برای رشد و پیشرفت کشور محسوب می‌شود.

وفاق‌ملی، زمانی که بر پایه منافع عمومی و با همکاری تمامی ارکان جامعه شکل بگیرد، می‌تواند به عنوان موتور محرکه‌ای برای توسعه پایدار و پیشرفت کشور عمل کند. این وفاق نه‌تنها شفافیت و کارآمدی را افزایش می‌دهد، بلکه فضایی سالم برای رقابت سازنده و مشارکت عمومی ایجاد می‌کند.