“عبدالله روا” در حاشیه پرسش یکی از خبرنگاران گفت دوربرگردون یک مسئله سیاسی نیست و فقط یادمان می‌دهد هر جا که راه را اشتباه رفتیم فرصت برگشتن داریم.
این جمله می‌تواند پیوست فرهنگی یک برنامه آموزشی باشد. شاید به همین خاطر است که گردانندگان این برنامه در سطح شهر به موتورسیکلت سوارانی که بیمه نامه و گواهینامه دارند اما از پوشش حفاظتی محرومند یک کلاه ایمنی و یا بیمه شخص ثالث هدیه می‌دهند.
نداشتن کلاه ایمنی از منظر قانون یک تخلف است اما به لحاظ شرایط اجتماعی و زیرساخت‌های فرهنگی تنها یک “قصور” به حساب می آید و تک نسخه رفتار فرهنگی بهترین روش برای آگاهی مقصران به شمار می رود.
متاسفانه با وجود یورش ناجوانمردانه ویروس کرونا که همچنان از هموطنان بسیاری قربانی می گیرد باز هم طیف وسیعی از شهروندان مرتکب قصور و تقصیر می‌شوند و گاه در مناطق پر تردد بدون پوشش حفاظتی بهداشتی تردد می کنند.
بی تردید اهدای یک ماسک معمولی به این دسته از شهروندان و اطرافیان نمی تواند آنان را به مدت طولانی از گزند به این ویروس حفظ کند، اما نفس این عمل می تواند تلنگری جدی باشد تا پس از آن ضریب حفاظتی خود را بالا ببرند.
بنابراین می توان به این نتیجه رسید که در نگاه اول، اهدای کلاه ایمنی به افرادی که قصوری دارند، می تواند به حمایت از آنها تعبیر شود، اما در نگاه بعدی یعنی همان پیوست فرهنگی ما را به این باور می رساند که این عمل در راستای فرهنگ سازی صورت می گیرد و اثر مثبت روانی غیر قابل تصوری در ذهن آنان بر جا خواهد گذاشت.
در راستای تقویت سلامت اجتماعی، اهدای کلاه ایمنی را در کنار نذر زیبای ماسک به فال نیک بگیریم و این تلنگر را از یاد نبریم که تمام دوربرگردون ها برای بازگشتن ما از مسیر نادرست طراحی شده اند.