حشمت‌ا… فلاحت‌ پیشه – نماینده ادوار مجلس
کیوسک خبر ـ واقعیت این است که دولت آمریکا صلاحیت مباحث حقوق بشری را ندارد و اصولا مذاکراتی که الان در وین ادامه دارد، بر سر یکی از جنایات حقوق بشری در تاریخ دارد صورت می‌گیرد. آمریکایی‌ها در طول ۴۳ سال گذشته بدترین نوع تحریم‌ها را علیه ملت ایران به بهانه‌های مختلف به‌کار گرفتند که کاملا ناعادلانه، ناجوانمردانه، ضدانسانی و ضدحقوق بشری بودند. از تحریم‌هایی که مانع دسترسی ایران به خرید بازارهای جهانی برای خرید گندم و مایحتاج غذایی و معیشتی مردم را شامل می‌شد تا تحریم دارو و خیلی از تحریم‌های دیگری که تحت عنوان تحریم ثانویه شکل می‌گرفت. نکته مهم اینجا بود به‌رغم اینکه مقامات آمریکایی کاملا فریبکارانه در دولت‌های مختلف جمهوریخواه و دموکرات اعلام می‌کردند که تحریم‌ها شامل دارو و غذا نیست ولی با تحریم‌های ثانویه که عمدتا تحریم بانکی و مالی را شامل می‌شد، ایران امکان خرید غذایی و دارویی را نداشت و چه بسیار ایرانیانی که قربانی شدند به‌ویژه ایرانیان بیمار و در موضوع خاص هسته‌ای هم این تحریم‌ها خودش را نشان داد. یکی از دلایلی که ایران به سمت سوخت ۲۰ درصد و ۶۰ درصد رفت همین سیاست‌های تحریمی آمریکا بود که عملا هم با حقوق ملت ایران، با جان ملت ایران و با توسعه آینده ایران در تضاد بود. به یاد داریم زمانی که بعد از ۱۰ سال منبع سوخت ۲۰ درصد ایران که بیش‌ترین کارآیی آن در زمینه تحقیقاتی و پزشکی بود به پایان رسید، طبق پروتکل همکاری بین ایران و آژانس در قالب ان‌پی‌تی کشورهای عضو آژانس موظف بودند که سوخت ۲۰ درصد را برای ایران به‌ویژه برای نیروگاه ۵ مگاواتی امیرآباد تهران فراهم کنند، ولی همان زمان که قرار شد از طریق آرژانتین برای ایران سوخت ارسال شود، آمریکا مانع این کار شد فلذا ایران هم بلافاصله تولید سوخت خودش را از زیر پنج درصد به ۲۰ درصد رساند. در شرایط اخیر هم همین‌طور، زمانی که آمریکایی‌ها سعی کردند موضوع فناوری هسته‌ای را از چرخه توسعه ایران دورکنند، ایران وارد چرخه تولید سوخت ۶۰ درصد شد. چون در روند رو به رشد تجارت دریایی، عملا آمریکا و بسیاری از کشورهای دنیا، کشتی‌ها و نفتکش‌ها و ناوگان‌های نظامی و غیرنظامی خودشان را مجهز به سوخت هسته‌ای می‌کنند که کاملا به صرفه و در عین حال یک سوخت کم حجم و قابل اتکاست. ما می‌بینیم زمانی که آمریکایی‌ها برای تولید سوخت ایران منع گذاشتند، ایران یکی از چند کشور اول دنیا از لحاظ غنای منابع معدنی و انرژی است، ضمن اینکه یک کشور پرجمعیت است، بنابراین نیازمند حضور قدرتمند در ناوگان‌های تجارت دریایی است و نمی‌تواند آینده خودش را به دست آمریکایی‌ها در این رابطه بسپارد. به ویژه اینکه حتی در زمینه نظامی هم در کشتی‌های نظامی کاربرد دارد و برای ماموریت‌های بلندمدت و طولانی نیازمند این سوخت هستند. وقتی این منع و تبعیض از طرف آمریکایی‌ها شکل گرفت به‌ویژه وقتی برخی کشورهای منطقه از این امکانات سوخت تا ۶۰ درصد برخوردار می‌شدند و ایران نمی‌شد، بنابراین ایران به سمت تولید سوخت ۶۰ درصد رفت. و به این دلایل است که آمریکایی‌ها صلاحیت اینکه درمباحث حقوق بشری صحبت کنند را ندارند. اما دلیل اینکه رابرت مالی بحث تبادل زندانیان را مطرح و سعی کرد آن را به عنوان پیش شرط مذاکرات هسته‌ای عنوان کند، به منظور مصرف داخلی آمریکا بود. به هر حال در داخل آمریکا دو حزب جمهوریخواه و دموکرات و به‌ویژه دموکرات‌ها همواره مباحث حقوق بشری را مطرح می‌کنند بنابراین تحت این عنوان سعی کرد این موضوع را مطرح کند. به نظر می‌رسد ایران در زمینه تبادل آزادکردن زندانیانی که امکان قضائی آزادی آنها وجود دارد، پیشقدم شود بدون اینکه این موضوع به اسم یک کار حقوق بشری توسط آمریکایی‌ها مطرح شود که واقعا بزرگ‌ترین جنایت حقوق بشری را علیه خود ایرانی‌ها صورت دادند که تحریم یک موردش هست و موارد مختلف مثل حمله موشکی ناو وینسس به ایرباس ایرانی و غیره و تلاش آمریکایی‌ها برای طولانی کردن جنگ ایران و عراق، سوابق زیادی را دربر می‌گیرد. سوال این است که اکنون چه باید کرد؟ واقعیت این است که ایران و آمریکا به دلیل سابقه دشمنی‌شان که خیلی زیاد است، در طول این ۴۰ و چند سال کشورهای مختلف با هم موافقتنامه‌های نوین استرداد و معاضدت قضائی را امضا کردند. این موافقتنامه با هدف استرداد مجرمان، آزادکردن متهمان و غیره شکل می‌گیرد و ایران با کشورهای مختلف چنین موافقتنامه‌هایی دارد که طبیعتا با کشورهای مختلف چنین اختلافاتی خیلی کم پیش می‌آید و معمولا کسانی که اتهاماتی دارند و حتی جرائمی مرتکب شدند در قالب استرداد یا معاضدت قضائی آزاد و یا در کشور خودشان دوره محکومیت‌شان را می‌گذرانند ولی ایران و آمریکا چنین موافقتنامه‌هایی را یا ندارند یا اگر موافقتنامه‌هایی مربوط به قبل از انقلاب ایران هست، عملا امکان اجرا ندارد. لذا فقط در قالب سیاسی امکان رسیدگی به چنین پرونده‌هایی وجود دارد. یعنی اینکه دو طرف در قالب یک توافق سیاسی زندانیان متقابل خودشان را آزاد می‌کنند که در گذشته هم سابقه وجود داشته. به طور معمول زمانی که در مسائلی مثل موضوع هسته‌ای گشایشی صورت گرفته پیش یا بعد از آن معمولا شاهد نوعی تبادل زندانی بودیم، اکنون هم طبیعتا رابرت مالی می‌داند که اگر توافق برجام احیا شود، طبیعتا همزمان و در حاشیه مذاکرات مربوطه، امکان تبادل زندانی وجود دارد منتها مصادره این موضوع به عنوان بخشی از سیاست آمریکا کاملا در قالب مصرف داخلی صورت می‌گیرد به‌ویژه اینکه اصلا موضوع برجام کاملا هسته‌ای است و هیچ موضوعی امکان طرح در قالب میز برجام را ندارد و اجرای برجام هم شروطی خارج از موضوع هسته‌ای ندارد. اگر در مباحث حقوق بشری موضوعی مطرح است ایران می‌تواند در قالب اصل رافت اسلامی و ایرانی در ایران این کار را صورت دهد بدون اینکه توسط دولت آمریکا مصادره شود که بزرگ‌ترین جنایت حقوق بشری را علیه ملت ایران انجام داده که تحریم‌ها یکی از مهم‌ترین و بزرگ‌ترین جنایات از این نوع است. برای تشریح تحریم‌هایی که آمریکایی‌ها علیه ایران انجام دادند فقط لازم است بدانیم که مجموع تحریم‌ها علیه ملت و دولت ایران بیش از جمع تحریم‌هایی است که آمریکایی‌ها در لیست ۲۰ کشور تحریم شده بعد از ایران صورت دادند. یعنی ایران مقام اول را در شکل‌گیری بیش‌ترین تحریم‌ها دارد و بعد از ایران اگر ۲۰ کشور تحریم شده توسط آمریکا را مورد بررسی قرار دهیم، کشور دوم سوریه است و همین‌طور کشورهای دیگر که تحت تحریم قرار دارند. مجموع تحریم‌های این ۲۰ کشور بعد از ایران به سختی به تعداد تحریم‌هایی است که علیه دولت یا ملت ایران شکل گرفته است. تحریم آمریکایی‌ها بزرگ‌ترین جنایت حقوق بشری است که آثار کاهنده‌ای در کاهش امید به زندگی، کشتار و مرگ بیماران و غیره داشته است. به یک مورد آن اشاره می‌کنم؛ زمانی که آمریکایی‌ها سوخت ۲۰ درصد را از ایران دریغ کردند، اگر ایرانی‌ها خودشان سوخت ۲۰ درصد را تولید نمی‌کردند و در فناوری پزشکی هسته‌ای به‌کار نمی‌بردند حتما بیش از یک میلیون بیمار ایرانی با شرایط جانکاه و کشنده‌ای مواجه ‌می‌شدند که این یکی دیگر از جنایات حقوق بشری است که آمریکایی‌ها مرتکب شده و می‌شوند. بنابراین اگر برجام احیا شود، شرایط برای کاهش موانع در حوزه‌های مختلف فراهم می‌شود. یکی از این موانع، موانعی است که بر سر تبادل زندانیان وجود دارد که به‌نظر می‌رسد خبرهای خوشی را به خانواده‌های زندانیان دو طرف برساند.