نبی‌اله عشقی‌ثانی – تحلیلگرمسائل سیاسی
کیوسک خبر – نگاهی به لیست وزیران معرفی شده توسط رئیس‌جمهور به مجلس نشان می‌دهد که حدود ۵۰ درصد کابینه را وزرا ومعاونان وزیر در دولت‌های نهم ودهم یعنی دولت‌های احمدی‌نژاد تشکیل می‌دهند،۲۰ درصد وزرای پیشنهادی از همکاران رئیس‌جمهور در قوه قضائیه وآستان قدس رضوی می‌باشند، دونفر نماینده مجلس هستند وبقیه هم متصدی مقامی در کشور بوده‌اند. به لحاظ آماری این محدودیت حوزه انتخاب رئیس‌جمهورنشان‌دهنده عدم وجود بانک اطلاعات منسجم مدیران است تا در هنگام انتخاب دست‌مایه‌ای برای مقام‌های مسئول وتصمیم‌گیرنده باشد. حتی اگر بپذیریم که رئیس‌جمهور دایره انتخابش از میان اصولگرایان بوده است بازهم بانک اطلاعات مدیران می‌توانست از میان مدیران فرهیخته، توانمند و دارای سوابق درخشان تعداد زیادی مدیربا پیشینه اصولگرایی به ایشان معرفی کند تا از میان آنان شایسته‌ترین افراد همفکر را انتخاب کند. نبودن بانک اطلاعات مدیران باعث شده در همه دوره‌ها افراد مشخصی از یاران، دوستان وهمکاران قدیمی روسای جمهور به دولت‌ها راه پیدا کنند یا به سایر مناصب درجه اول کشور گماشته شوند ومتصدی مقامی گردند. این چنین است که گفته می‌شود کشور ما در ۴۰ سال گذشته توسط افراد محدودی مدیریت شده است، در نتیجه هزاران مدیر توانمندی که می‌توانستند در مسیر ارتقای کشور موثر واقع شوند مورد توجه تصمیم‌گیرندگان واقع نشده و به چرخه مدیریتی کشور وارد نشدند. این شیوه انتخاب نه‌ تنها اجحافی به افراد توانمند با شاخص‌های بالای مدیریتی بوده است‌ که برگزیده نمی‌شدند بلکه محروم شدن جامعه از قابلیت‌های نیروهای برجسته وتاثیرگذاروتنگ شدن دایره گزینش‌ها اجحافیبه مردم وکشور است. آقای رئیسی بعد از انتخاب شدن به تعبیری گفت که دولت فراجناحی تشکیل می‌دهد زیرا وام‌دار هیچ جناحی نیست واز همه توانمندان وخردمندان کشور در کابینه استفاده می‌کند واز مردم درخواست کرد که مدیران برجسته وتوانمند را به ایشان معرفی کنند اما بعد از معرفی کابینه به نظر می‌رسد از نیروهای معرفی‌شده توسط مردم کمتر فردی گزینش شده است یا اینکه مردم پیشنهاد قابل قبول ومتناسب با شاخص‌های رئیس‌جمهور معرفی نکرده‌اند، اگرچه این حرف نیازمندیک بررسی میدانی است.ذکر این نکته نیز ضروری است که به دلیل عدم فعالیت رسمی احزاب در کشور شبکه وساختار شناخته‌شده‌ای برای انتخاب وتوسعه مدیریت سیاسی وجود ندارد. روسای جمهور هم بخصوص زمانی که خود را خارج ازچارچوب جناح‌های سیاسی معرفی می‌کنند،اولابه دلیل نبودن بانک اطلاعات مدیران، ثانیا نداشتن فرصت کافی جهت مطالعه وانتخاب توانمندترین افراد مناسب هر یک از پست‌های مدیریتی به ناچار گزینش‌ها را از دایره محدود روابط کاری ومناسبتی انجام می‌دهند که محصول آن حضور تعداد افراد محدود ومشخصی در دولت‌ها می‌باشد. درنتیجه خواسته وناخواسته گزینش توانمندترین‌ها ازمیان هزاران مدیر مدبر واجد شرایط کمتر به واقعیت می‌پیوندد.این چالش مهمی است که درهمه دولت‌های اهل خرد با بیانی متفاوت از آن سخن گفته وبه آن انتقاد دارند اما برای اصلاح آن به طور عملی گامی برداشته نمی‌شود با امید به آنکه اشخاصی که امکان ورود به چنین مساله‌ای دارند از هم‌اکنون برای فردای کشور وانتخاب مدیران دولت‌های آینده کاری بکنند.