نعمت احمدی-حقوقدان

بیش از صد سال از ویروس واگیردار جهانی یعنی آنفلوانزا که به آنفلوانزای اسپانیایی معروف بود، میگذرد. ویروسی که بیش از کشتار جنگ جهانی  اول، کشته  نصیب جامعه جهانی کرد. ویروس کرونا نخستین تجربه در جهان امروزی بوده است و  با توجه به وسایل ارتباط جمعی، هر کشور نسبت به نوع اطلاع رسانی که در جامعه خود دارد، با آن برخورد کرد. اما آنچه که مهم است برخورد ما با دیگر جوامع است. کشورها رابطه عاطفی با جهان پیرامون خود دارند و  ایران   در استثنایی ترین  روابط تاریخی خود در روابط بین الملل قرار دارد  زیرا از اردیبهشت ماه سال ۹۸ که  ترامپ از برجام خارج شد، فشار بین‌المللی ایران به نهایت درجه رسید.  تحریم های همه جانبه علیه ایران  که مهمترین آن تحریم نفت بود و  منابع مالی ایران از آن تامین می‌شد و یا تحریم بانکی که احتمال معامله را با دیگر کشورها برای جلوگیری از انتقال پول از ایران فراهم می‌آورد، شدت گرفت؛ لذا  اگر دولتمردان جهان اندک احساس مشترکی انسانی داشتند، باید تحریم‌ها علیه ایران را در شرایط فعلی و استثنایی رفع می کردند ولی متاسفانه قساوت و خشونت زیر چهره خندان دولتمردان جهان پنهان شده است و نشان دهنده آن است که درد مشترک در جامعه جهانی وجود ندارد.حقوق بشر در ادبیات سیاسی کشورها تعریف خاص خود را دارد،جامعه جهانی باید در مقابل تحریم‌های آمریکا علیه ایران بایستد.  زمانی که جوبایدن  معاون رییس جمهور آمریکا خواستار رفع تحریم ها علیه ایران است و وقتی عده ای از سناتورهای آمریکایی خواستار رفع تحریم‌ها هستند، می بینید که غیر انسانی ترین جملات و کلمات از دهان رئیس جمهور آمریکا و  وزیر امور خارجه اش علیه مردم ایران خارج می‌شود؛ لذا بشر در ادبیات کشورهای مدعی آزادی و حقوق بشر نیز  متاعی است که تنها در بازار عرضه می شود نه در دنیای واقعی.کرونا همانند واقعه جنگ جهانی اول و دوم است که منجر به تشکیل جامعه جهانی بعد از جنگ جهانی اول و سازمان ملل بعد از جنگ جهانی دوم شد و   هرچند سازمان ها با قدرت نتوانستند صلح جهانی را تامین کنند  اما مانع از بروز جنگ شدند؛ لذا  باید سازمان توانمندی نه مانند سازمان بهداشت جهانی منفعل تشکیل شود که در موارد مشابه با ایجاد همبستگی جهانی از محدوده تنگ نظری های اعمال شده علیه ایران جلوگیری کند. اگر اندکی  از هزینه سرسام آور جنگ و ماشین آلات جنگی صرف بهداشت جهانی شود و مرکزی شکل گیرد که نسخه همگانی از کل جهان ارائه دهد، بسیار تاثیرگذار است و دیگر ویروسی مانند کرونا که از  چین شیوع پیدا کرد و کمتر از دو ماه کل جمعیت جهان را تحت شعاع خود قرار داد، همه گیر و جهانی نمی شود و این  نهاد و سازمانی که تشکیل می شود،  می تواند  همانند برنامه مشترک ، جنگ بهداشتی را متوقف کند  و با داشتن نیروهای متخصص و  کافی و سازمان‌های زیرمجموعه و  با قرنطینه خاص و ویژه مانع گسترش آن در جهان خواهد شد. الان نمی توان  در این زمینه تصمیم گیری کرد و  باید منتظر ماند تا این اوضاع پایان یابد و  خسارتهای انسانی،  اقتصادی و   روانی آن  بررسی شود و پس از آن تصمیم گرفت. به باورم دولتمردان جهان نتوانستند در این فاجعه جهانی _کرونا_ درد مشترک بشری را درک کنند و  نداشتن برنامه  واحد  و عدم درک  نسبت به درد جامعه جهانی و مهمتر از آن تضاد طبقاتی  و تضادی که در ثروت‌های کشورها وجود داشت و با آن ثروت به جنگ ویروسی مانند کرونا رفتند تفاوت چشمگیری دارد. مثلا  آمریکا ۲ تریلیون یعنی ۲ هزار میلیارد برای کرونا  در اختیار سازمان‌ها و نهادهای تصمیم گیر گذاشت و در کشورهای اروپایی برای کسانی که  کار خود را از دست دادند، برای آنها سرمایه در نظر گرفته شد و   در کشورهایی که از بنیه اقتصادی کافی برخوردار نیستند، مانند ایران  تنها بر روی کاغذ عنوان شد.