مرتضی بهروزی فر-کارشناس انرژی

سیاست ترکیه این است که به عنوان هاب گازی منطقه معرفی شود، یعنی گاز را از کشورهای اطراف دریافت و به اروپا صادر کند.یکی از مشکلات ایران در این خصوص این است که عملا ترکیه تمایلی ندارد که مسیر ترانزیت گاز ایران باشد عمده سیاست این کشور این بوده که گاز را خریداری و ری‌اکسپورت کند. از همه مهمتر بازی خوبی بین عرضه ‌کنندگان مختلف پیش می‌برد، یعنی با یک بازی هوشمندانه بین ایران، آذربایجان و روسیه بدنبال این است که قیمت مناسب‌تری برای گاز پرداخت کند که شاید عدم تعمیر خط لوله‌ای که چند ماه است دچار آسیب شده در همین راستا باشد.ما اگر بخواهیم به اروپا صادرات گاز داشته باشیم با این پیش‌فرض که مسئله تحریم ایران حل شده باشد، اگر نخواهیم این صارات از مسیر توسعه ال.ان.جی باشد و ترکیه نیز اجازه ترانزیت ندهد باید به ترکیه گاز را صادر کنیم تا این کشور خود به عنوان صادرکننده مطرح باشد.عملا اکنون ترکیه سر گردنه است و کار زیادی از دست ایران برنمی‌آید هر چند با توجه به شرایطی که ما داریم تصور صادرات گاز برای ما کار راحتی نیست چراکه مثلا برای صادرات گاز و برق به عراق امریکا یک یا دو ماه برخی تحریم‌ها را معلق می‌کند، بنابراین سایه شمشیر دامکلوس بر سر ایران گسترده است و تا مسئله تحریم‌ها حل نشود چندان نمی‌توانیم به صادرات توجه کنیم.مسئله دیگر حجم صادرات است، اکنون مصرف و تولید ما سربه‌سر است اگر بخواهیم صادرکننده بزرگی باشیم، اولا باید افزایش تولید داشته باشیم که نیاز به تکنولوژی دارد و از طرف دیگر باید مصرف داخل را کاهش دهیم، که البته بمعنای کاهش سطح رفاه نیست. باید با همین رفاه کنونی مصرف گاز را بهینه کنیم که این موضوع هم نیاز به سرمایه گذاری و تکنولوژی دارد.