به گزارش کیوسک خبر به نقل از پایگاه خبری بانک مسکن-هیبنا، کمپین «من ایرانم، مرا دریاب» در راستای مسوولیت اجتماعی، به بررسی راهکارهای صرفه جویی و فرهنگ سازی در مصرف آب می پردازد. یکی از مهمترین چالش هایی که در ایران، موجب هدر رفت آب می شود، وجود زیرساخت های فرسوده است. مانند سایر منابع در کره زمین، منابع آبی محدود است و بخشی از آب شهرها در شبکه فرسوده انتقال آب درون‌ شهری هدر می‌روند این در حالیست که آب هدررفته در شهرها تصفیه شده و قابل شرب است، بنابراین هدر رفت آن بسیار گران تمام می‌شود.از نگاه کارشناسان، در حال حاضر با چالش‌های بسیار بزرگی در مدیریت منابع آب کشور روبه‌رو هستیم که از جمله آن‌ها می‌توان به هدررفت آب در شبکه‌های قدیمی و فرسوده انتقال آب درون شهری‌ در اغلب شهرهای کشور اشاره کرد.

بنابر ادعای برخی متخصصان و کارشناسان در شهری مانند تهران که یکی از بزرگترین شهرهای خاورمیانه است، بیش از ۳۰ درصد هدر رفت آب در سیستم انتقال آب درون شهری وجود دارد یعنی به اندازه چندین سد بزرگ در شبکه‌های انتقال آب زیر زمین شهر تهران از دست می‌دهیم. در این شرایط وزارت نیرو می‌تواند با یک مدیریت و برنامه‌ریزی درست این ۳۰ درصد هدر رفت آب را کنترل یا کاهش دهد تا حجم زیادی از آب صرفه‌جویی شود. اگرچه گفته می شود در دوران کرونا ۲۵ تا ۳۰ درصد به مصرف آب شهروندان به خاطر رعایت موارد بهداشتی اضافه شده‌ است، اما در شرایط کنونی نیز شاهد هدر رفت بیش از ۳۰ درصد آب در شبکه انتقال آب شهر تهران هستیم. این شرایط در شهرهای بزرگ دیگر کشور مانند شیراز، تبریز، اصفهان، مشهد و رشت نیز وجود دارد اما مشاهده می شود که در زمینه اصلاح شبکه‌های فرسوده انتقال آب درون‌شهری بحث بزرگ یا چالش‌برانگیزی از طرف کارشناسان و مدیریت آب ایران رخ نداده است، زیرا اقدامی پرهزینه و دشوار است اما از نگاه کارشناسان این کار بسیار راحت‌تر از احداث یک سد جدید است.

یکی دیگر از مشکلات هدررفت آب در شبکه‌های قدیمی و فرسوده انتقال آب درون شهری، نشست زمین در برخی نقاط شهرها است. آب‌هایی که هدر می‌رود خاک‌های زیرزمینی شهری مانند تهران را می‌شویند و در برخی نقاط باعث نشست زمین می‌شود. این وضعیت به‌ویژه در شهر تهران رخ داده است چراکه در گذشته بر قنات‌ها و کاریزهای زیر زمین استوار بوده و تونل‌های آن زیر زمین باقی مانده‌ است. در شرایطی که ایران در حال پیشروی به سمت ورشکستگی آبی است، اکنون در دنیا به این نتیجه رسیده‌اند که باید تنها بخشی از آب‌های تجدیدشونده را بهره‌برداری کنند و بخش دیگر را برای نسل‌های آینده باقی بگذارد. اما در ایران استحصال آب به‌قدری زیاد است که نمی‌توان از سیستم طبیعت انتظار جبران آن را داشت و با ادامه این روند در مدیریت آب، نمی‌توان آینده‌ خوبی برای کشور متصور شد. بر اساس تعریف سازمان ملل شاخص کم ‌آبی کشورها بر معیار حجم سالانه آب تجدیدپذیر و نسبت آن با میزان تقاضا و مصرف آب است. بر این اساس هرگاه مجموع مصرف آب یک کشور از ۴۰ درصد از کل منابع آب سالانه تجدیدپذیر آن بیشتر باشد، آن کشور در حال ورود به معضل کم آبی است. بنا بر گفته برخی مسئولان مصرف آب تجدیدپذیر کشور به بیش از ۸۵ درصد رسیده و این یعنی شرایط آب کشور از تنش گذشته‌ و وارد بحران بسیار شدیدی شده‌ است که خطرات بسیار بزرگی را برای ما به وجود می‌آورد بنابراین مسئولان و نمایندگان مجلس باید دیدگاهی فرامنطقه‌ای داشته باشند چون مدیریت آب باید یکپارچه و در سطح کشوری باشد.