به گزارش کیوسک خبر به نقل از ایلنا، وزیر نفت عراق اخیرا اعلام کرده کشورش رسیدن ظرفیت تولید نفت به هفت میلیون بشکه در روز در مقایسه با پنج میلیون بشکه در روز فعلی را هدف گرفته است.

او گفته: کشورش در حال افزایش ظرفیت صادرات نفت خود از سطح فعلی بیش از سه میلیون بشکه در روز به شش میلیون بشکه در روز است.

وزارت نفت عراق با شرکت نفتی شورون قراردادی را امضا کرده و چارچوبی را برای ورود به مذاکرات انحصاری در خصوص قرارداد اکتشاف، توسعه و تولید در استان ذی‌قار تشریح کرده است.

به گفته وزیر نفت عراق، ذ‌ی‌قار در حال حاضر حدود ۲۰۰ هزار بشکه در روز نفت تولید می‌کند و اگر بتواند یک میلیون بشکه در روز تولید کند، تولید جدید شامل تولید پالایش و پتروشیمی خواهد شد.

عراق به عنوان دومین کشور بزرگ تولیدکننده نفت اوپک که در همسایگی ایران دارای میادین مشترکی است. اکنون ایران محصور در تحریم است و امکان ورود سرمایه و تکنولوژی جدید را برای توسعه میادین ندارد، در آن سو عراق که از قضا نفتی به لحاظ فیزیکی شبیه ایران دارد روز به روز برنامه‌های بلندپروازانه‌ای را با غول‌های نفتی تعریف می‌کند و به همان میزان ایران روزهای سختی را برای حداکثر کردن برداشت سپری می‌کند و نفت عراق در پالایشگاه‌های دنیا خودنمایی می‌کند، پرسش اینکه آیا این برنامه‌های توسعه‌ای عراق در میادین نفتی که با شرکت‌های بزرگ بین‌المللی دنبال می‌کند، می‌تواند خطری برای ایران محسوب شود؟

در این خصوص علی اصغر زرگر به ایلنا گفت: ایران و عراق میادین مهم نفتی مشترک دارند که برای هر دو کشور به لحاظ حداکثر کردن برداشت دارای اهمیت است، سیاست ایران این است که بهره‌برداری از میادین مشترک را در اولویت سرمایه‌گذاری قرار دهد، عراق نیز در صدد است برنامه‌های توسعه‌ای خود را با همکاری شرکت‌های بزرگ بین‌المللی پیش ببرد، اما مسئله این است که این برنامه‌ها و بازگشت سرمایه‌ها بلندمدت است، بنابراین شرکت‌ها باید مدت طولانی در این کشور حضور داشته باشند تا نفت تولیدی صادراتی شود. 

وی افزود: اکنون حضور امریکا در عراق، سوریه و افغانستان علاوه بر اشغال و دولت‌سازی بر اساس به ظاهر دموکراسی با هدف دستیابی به منابع عظیم نفت، گاز و سایر منابع معدنی این کشورها است. در هر حال منابع نفتی عراق و شیرهای نفت عربستان، کویت و عراق در کنترل و ید قدرت امریکا است. حتی اگر نیروهای نظامی‌شان را خارج کنند در واقع نظرشان بر این است حضور فیزیکی شرکت‌های سرمایه‌گذاری را در عراق حفظ کنند و هیچگاه هم این موضوع را پنهان نکردند. 

این کارشناس اقتصادی-سیاسی در ادامه اظهار داشت: حضور شرکت‌ها را تهدیدی برای امنیت‌ ملی ایران نیست اما تنها تهدید این است که ایران هم باید سرمایه‌گذاری کرده و از منابع مشترک بهره‌برداری کند و در این زمینه نباید عقب بمانیم.

وی خاطرنشان کرد: در حال حاضر دست ایران با توجه به تحریم‌های شدید بسته است، شرکت‌ها حاضر به سرمایه‌گذاری نیستند، شرکت‌های بزرگ حاضر در عراق دارای تکنولوژی هستند که می‌توانند در ماورای مرز به صورت مورب چاه حفر کنند و به گونه‌ای به منابع کشور همسایه دسترسی داشته باشند.

زرگر گفت: امریکا بعد از آنکه در عراق آرامشی نسبی و ظاهری ایجاد کرد و دولتی از سوی خود بر سر کار گذاشت، در صدد است پروژه‌های توسعه‌ای از جمله نفتی و گازی را خود در این کشور دنبال کند. امروز عراق نیاز به سرمایه و تکنولوژی دارد و دولت این کشور روی بار و بنه امریکا سوار است و مجبور است با امریکا راه بیاید. اما در هر حال خطری از جانب این سرمایه‌گذاری‌ها نسبت به امنیت ایران نیست اما اینکه که ما چگونه بتوانیم از تحریم‌ها رها، سرمایه‌های خارجی را جذب و  منابع مشترک را برداشت کنیم تا مغبون نشویم، حائز اهمیت است.