احمدرضا مسعودی ـ سردبیر

پدیده شرطی سازی اقتصاد تبدیل به یکی از تلخ ترین تجربه های مردم ایران شده است.تنها کافی است نگاهی به تحولات چند سال اخیر بیندازیم و مرور کنیم چگونه تمام شئونات زندگی مردم ایران قربانی وعده های بی فرجام شد.چندسال قبل تمام صنعت و تجارت کشور به پای برجام ریخته شد و بعد از آن برای نسیه فروشی اروپایی ها،ماه ها اقتصاد کشور گروگان گرفته شد و دست آخر وقتی سراب بودن وعده اروپایی ها مشخص شد مجددا موضوع توافق با چین مطرح شد.تصور کنیم همین چند روز قبل واعظی رئیس دفتر رئیس جمهور پشت تریبون ظاهر شد و با تبختر اعلام کرد براساس نشانه هایی که دریافت کرده ایم به روزهای پایانی تحریم رسیده ایم! پشت بند آن هم حسام الدین آشنا مشاور رئیس رئیس با یک توئیت اعلام کرد برای گرفتن هر تصمیم اقتصادی یک هفته صبر کنید! تاسف آور اینکه هنوز از جناب واعظی نپرسیده ایم چه علامت هایی از پایان تحریم مشاهده کرده اند که مردم و فعالان اقتصادی به آن پی نبرده اند؟ جناب آشنا هم نگفته اند در هفته جاری آیا فرضا اقتصاد ایران دچار کن فیکون از نوع مثبت شده و تورم به زیر ۱ درصد رسیده است که کسی از آن خبری ندارد؟ البته حکایت بازی کردن با سرمایه های خرد مردم در بورس هم جای دیگری و وقت دیگری نیاز به بحث دارد.

باری؛اقتصاد ایران از گفتاردرمانی و وعده به ستوه آمده و چاره قطعی درمان این اقتصاد بیمار تنها عملگرایی بدور از شعار و هیجان است.شاید برای برخی از مسئولان دولتی فاصله گرفتن از اقتصاد شعاری دشوار باشد اما باید پذیرفت حنای سیاستمداران اهل وعده نزد مردم رنگی ندارد و از این به بعد هم پالس های بدون پشتوانه نزد فعالان اقتصادی خریداری نخواهد داشت.