مسعود رضایی-عضو کمیسیون اجتماعی مجلس

در همه دنیا اقتصادهایی که مشکل داشتند و آسیب‌دیده بودند مانند کشور ما، با شیوع کرونا آسیب بیشتری دیدند،ما قبل از کرونا نیز مشکلات اقتصادی داشتیم و حتی منابعی که در بودجه در نظر گرفته شده بود، منابعی بود که امکان محقق شدنش دور از انتظار بود؛ از آنجایی که ما یک کشور وابسته به نفت هستیم، تا زمانی که زیرساخت‌های ما به صورتی نشود که بتوانیم از طرق دیگر سرمایه و منابع اعتباری دریافت کنیم، وابسته به نفت خواهیم بود‌، به همین دلیل با قطع شدن فروش نفت، ۵۰ درصد از اقتصاد ما آسیب دید و همین موضوع باعث تورم ۵۰ درصدی شد که نتیجه آن نیز فروش اوراق مشارکت و پیش‌فروشی و آینده‌فروشی خواهد بود.مشکلات تورمی باعث شد بسیاری از افراد بیکار شوند و بسیاری از کارگاه‌ها، تولیدی‌ها و شرکت‌ها تعطیل شوند. در حال حاضر نیز کرونا مشکلات اقتصادی را افزایش داده است؛ به نظر من تنها راهکاری که دولتمردان ما باید در نظر بگیرند، این است که ابتدا به سلامت جامعه بیاندیشند و این بودجه محدود را در راستای هزینه‌کرد رفع این بیماری قرار دهند. البته باید منابع دیگر را نیز به مشکلات ناشی از کرونا اختصاص دهند. از آنجایی که کشور ما منابع دیگری نیز دارد که اکثراً‌ به مراکز فرهنگی و وابسته به اماکن مذهبی و مراکز اقتصادی که زیر مجموعه دولت نیست، اختصاص می‌یابد؛ به نظر می‌رسد امروز این مراکز باید پای کار بیایند و کمک‌رسانی کنند تا ما بتوانیم از این معضلات رهایی پیدا کنیم و پس از اینکه این بحران را پشت سر گذاشتیم، به فکر سازندگی باشیم.باید تدابیری بیاندیشیم که همیشه به این فکر نباشیم که در دوره درمان چه عملی باید انجام دهیم،  کوتاهی و تعلل ما در پیشگیری و آینده‌نگری منجر می‌شود که همیشه دیرهنگام به دنبال راهکار باشیم که اکثر اوقات در این مواقع قادر نیستیم از لحاظ اقتصادی بحران را مدیریت کنیم.بسیاری از خانواده‌ها به دلیل مشکلات اقتصادی در حالت نامناسبی قرار دارند؛ اکثر مردم مشاغل روزانه داشته‌اند و روزمزد بوده‌اند که اغلب منابع درآمدشان را از دست داده‌اند؛ به نظر من در کوتاه‌مدت، باید سازمان‌هایی که منابع درآمدی در اختیار دارند کمک‌رسانی کنند تا از این گردنه صعب‌العبور گذر کنیم.کشور ویتنام با جمعیت ۹۰ میلیون نفری و ۱۴۰۰ کیلومتر مرز مشترک با چین به گونه‌ای پیشگیری کرده که تاکنون حتی یک نفر هم بر اثر ویروس کرونا جان خود را از دست نداده است؛ چون از همان روز اول تمامی ارتباط خود با چین را قطع کرد. اما ما با این همه تمدن و قدمت نتوانستیم از ورود این ویروس جلوگیری کنیم و به نظر من سر کلاف این مشکل از دستمان در رفته است بر همین اساس برخی اوقات ناچار می‌شویم از شعار درمانی استفاده می‌کنیم.باید در تدبیر و اندیشه‌مان تجدید فکر کنیم و به سمت چاره‌اندیشی گام برداریم و از تحلیلگران سیاسی و اقتصادی از هر گروه و اندیشه‌ای که هستند، دعوت کنیم و از آنها نظرخواهی کنیم تا بتوانیم با یکپارچگی فکری از این مشکلات عبور کنیم در غیر اینصورت ممکن است دچار قحطی شویم؛ چون اگر کشورهایی که مواد خوراکی به ما صادر می‌کردند، از صادراتشان جلوگیری کنند، شاهد قحطی خواهیم بود با این وجود طبق آمار مسئولان ذخایر ما پر است و از این بابت نگرانی خاصی وجود ندارد.