مقدمه: بیمه در تدوین و اجرای قوانین بین المللی تجارت از جایگاه بسیار مهمی در صادرات و واردات کالاها دارد، به طوری که اگر از موازین و مواد مناسب و صحیح بیمه ای در قراردادهای فروش استفاده گردد، می تواند برای طرفین معامله از نظر کاهش ریسک موجب امنیت خاطر  طرفین قرارداد شود.  یکی از  ده ماده به کار رفته در هر یک از قوانین اینکوترمز، به بحث بیمه و سطح پوشش آن (A5/B5)، انتقال ریسک به خریدار (A3/B3) و الزامات امنیتی (A4/B4 و A7/B7) اشاره شده است که با اضافه کردن این ماده های در قرارداد فروش، تمامی خسارات وارد شده به کالاها از زمان اخذ قرارداد تا زمان تحویل بارنامه به خریدار، توسط شرکت حمل و نقل یا فروشنده، بر اساس قوانین اتاق بازرگانی بین المللی پوشش داده می شود. اینکه در قوانین اینکوترمز چه سطح بیمه ای یا الزامات امنیتی برای حمل و نقل کالا اتخاذ شود، به حالات حمل و نقل و توافق طرفین بستگی دارد.

در زمینۀ نقش شرکت‌های حمل و نقل (کشتی یا هواپیما) در تحویل کالا بین فروشنده و خریدار تحت قوانین اینکوترمز C و F این سؤال ایجاد می‌شود؛ در قرارداد حمل و نقل یا به عبارت دیگر، در هر یک از قراردادهای دیگر که معمولاً مربوط به قرارداد صادرات است؛ مثلاً قرارداد بیمه یا اعتبار اسنادی، قوانین اینکوترمز چه نقشی در این قراردادها دارند؟
پاسخ کوتاه به نقش قوانین اینکوترمز در قراردادهای مربوط به حمل و نقل کالاها این است که قوانین اینکوترمز بخشی از قراردادها به حساب نمی‌آید؛ حتی در صورت تلفیق، قوانین اینکوترمز فقط در جنبه‌های خاصی از قرارداد فروش اعمال شده و بر آنها حاکم است. 
البته به این معنی نخواهد بود که قوانین اینکوترمز هیچ‌گونه تأثیری در سایر قراردادها ندارند. کالاها از طریق شبکه‌ای از قراردادها صادر و وارد می‌شوند که در یک جهان ایده‌آل باید هر کدام از این قوانین با دیگری مطابقت داشته باشد؛ بنابراین برای مثال، قرارداد فروش مستلزم مناقصه یک سند حمل و نقل است که توسط شرکت حمل و نقل به فروشنده یا فرستنده تحت قرارداد حمل و نقل ارائه می‌شود و در مقابل، فروشنده یا فرستنده یا کسی که از این معامله سود به دست می‌آورد، ممکن است بخواهند تحت اعتبار اسنادی پرداخت صورت گیرد. در چنین شرایطی اگر هر کدام از قراردادهای مربوط به طرفین درگیر در معامله با هم مطابقت داشته باشند، اوضاع به خوبی پیش خواهد رفت؛ ولی در صورت عدم مطابقت، مشکلات به سرعت نمایان می‌شود. 
مطابق با قوانین اینکوترمز، برای مثال در زمینه اسناد بارگیری یا حمل و نقل (در ماده A4/B4 و ماده A6/B6) یا قوانین مربوط به پوشش بیمه‌ای (ماده A5/B5)، هیچ کدام از شرکت‌های حمل و نقل، بیمه‌گرها یا بانک‌های درگیر مشمول قوانین اینکوترمز نمی‌شوند؛ بنابراین یک شرکت حمل و نقل فقط موظف است سند حمل و نقل را بر اساس قرارداد حمل و نقل که با طرف دیگر معامله منعقد می‌کند، صادر کند و ملزم به صدور سند حمل و نقل مطابق با قوانین اینکوترمز نیست. به همین ترتیب، یک بیمه‌گر ملزم به صدور بیمه‌نامه در سطح و شرایط توافق‌شده با طرف خریدار بیمه بوده است و لزومی به مطابقت سند با قوانین اینکوترمز ندارد. این موضوع برای بانک‌ها درگیر در معامله نیز مشابهت دارد و بانک فقط اسناد و مدارک مورد نیاز در اعتبارنامه را بررسی خواهد کرد (نه الزامات قرارداد فروش منطبق با قوانین اینکوترمز). 
با این حال، اطمینان از این قراردادها و محتویات آنها به نفع طرف‌های قراردادهای مختلف در شبکه معاملاتی خواهد بود. طرفین قرارداد تمایل دارند تا از شرایط حمل و نقل یا بیمه‌ای که با شرکت حمل و نقل یا بیمه‌گر توافق کرده‌اند و همچنین شرایط اسناد اعتباری، اطمینان حاصل کنند. از طرف دیگر، آنچه در قرارداد فروش در مورد توافقات جانبی لازم است تنظیم شود یا اسنادی که باید تهیه و مناقصه شوند، باید اطمینان و آگاهی کامل داشته باشند. 

قوانین مربوط به حمل و نقل دریایی یا درون‌مرزی یا هر حمل و نقل دیگر
تمایز اصلی در قوانین اینکوترمز این است که در قوانین مربوط به حالات مختلف و روش‌های حمل و نقل؛ شامل تحویل کالا در نقطه عزیمت در مبدأ (EXW)، حمل تا مقصد با هزینه مشتری (CPT) یا تحویل در مقصد با پرداخت حقوق و عوارض گمرکی (DDP)؛ قوانین حمل و نقل دریایی و درون‌مرزی تفاوت‌ها حفظ شده است.  
چهار دسته از قوانین اینکوترمز به اصطلاح دریایی در مواردی کاربرد دارد که فروشنده کالا را در کشتی یا در بندر دریا یا آبراه قرار می‌دهد و در این نقطه کالا را به خریدار تحویل می‌دهد. به این صورت که تمامی هزینه‌های جانبی فروش کالا از جمله هزینه حمل و نقل، بیمه و حقوق صادرات و واردات بر عهده خریدار است. زمانی که قوانین اینکوترمز در چنین معاملاتی به کار گرفته شود، خطر از بین رفتن یا آسیب دیدن کالا پس از نقطه تحویل به عهده خریدار است.
از طرف دیگر، هفت قانون اینکوترمز برای حالت یا حالات مختلف حمل و نقل، که به اصطلاح «قانون چندحالته» نامیده می‌شود، در موارد زیر به کار می‌رود:
۱- نقطه‌ای که فروشنده کالا را به آن حمل می‌کند یا آن را در اختیار حمل‌کننده قرار می‌دهد.
۲- نقطه‌ای که شرکت حمل و نقل، کالا را به خریدار تحویل می‌دهد یا نقطه‌ای که کالا در اختیار خریدار قرار می‌گیرد.
۳- هر دو نقطه اول و دوم روی حامل یا کشتی نبوده و کالا در خارج از کشتی قرار گرفته است.
نقطه‌ای که تحویل کالا انجام می‌گیرد و خطر انتقال در هر کدام از این هفت قانون اینکوترمز به این موضوع بستگی دارد که کدام قانون خاص در قرارداد استفاده می‌شود؛ مثلاً در حالت تحویل کالا با هزینه خریدار تا مقصد (CPT)، تحویل در پایان نقطه فروش زمانی انجام می‌شود که کالا به شرکت حمل و نقل طرف قرارداد توسط فروشنده تحویل داده شود. از طرف دیگر، در تحویل در محل با پرداخت هزینه و خطرات ارسال کالا (DAP)، تحویل هنگامی به طور کامل انجام می‌شود که کالا در محل خرید یا محل تعیین شده در اختیار خریدار قرار گیرد.
ترتیبی که در قوانین اینکوترمز ۲۰۱۰ ارئه شده، تا حد زیادی در قوانین اینکوترمز ۲۰۲۰ نیز حفظ گردیده است. نکته قابل توجه این است که در قوانین جدید نیز تمایز قابل توجهی در قوانین مربوط به حالات مختلف حمل و نقل وجود دارد تا طرفین معامله در هر شرایطی بتوانند از قانون متناسب با حالات حمل و نقل در قرارداد فروش خود استفاده کنند. 
زیرا یکی از مشکلات شایع در استفاده از قوانین گسترده اینکوترمز، انتخاب قاعده اشتباه برای نوع خاص از قرارداد تجاری است؛ مثلاً یک نقطه داخلی FOB (مانند تحویل کالا در فرودگاه یا یک انبار) که قرارداد فروش مفهوم معناداری ندارد، خریدار چه نوع قرارداد حمل و نقل بر اساس قوانین اینکوترمز باید انتخاب کند؟ آیا خریدار می‌تواند فروشنده را مجاب کند تا نوعی از قرارداد حمل و نقل را بپذیرد که بر طبق آن، شرکت حمل و نقل ملزم به تحویل گرفتن کالا در نقطه داخلی مشخص شده یا در نزدیک‌ترین بندر به آن نقطه باشد؟
 همچنین در قرارداد فروش از نوع CIF (به معنی تحویل کالا به همراه هزینه یا ارزش کالا، بیمه و کرایه حمل تا مقصد) که به قرارداد «فروش در بندر دریایی» نیز شهرت دارد، خریدار انتظار دارد کالا به یک نقطه داخلی در کشور خریدار منتقل شود، در صورتی این گرایش چندان منطقی به نظر نمی‌رسد. آیا در چنین شرایطی فروشنده باید قرارداد حمل و نقل و بیمه را برای مقصد داخلی که توسط طرفین در نظر گرفته شده یا بندر دریایی مندرج در قرارداد فروش، تهیه کند؟ 
هرگونه دیرکرد، همپوشانی و هزینه‌های غیر ضروری احتمالاً در چنین قراردادهایی به وجود خواهد آمد و تمامی این هزینه‌های مازاد به این دلیل است که قانون اشتباه اینکوترمز برای قرارداد خاص انتخاب شده است. آنچه انتخاب این قانون را اشتباه تلقی می‌کند، این است که به دو ویژگی مهم قوانین اینکوترمز یعنی نقطه یا محل تحویل و همچنین پذیرفتن خطرات ارسال کالا توجه کافی صورت نگرفته است.
از دلایل استفاده نادرست از قوانین اینکوترمز می‌توان به این موضوع پرداخت که قوانین اینکوترمز عمدتاً به عنوان شاخص قیمت برای قراردادهای فروش FOB، EXW و یا DAP در نظر گرفته می‌شوند: زیرا استفاده از قوانین اینکوترمز در ابتدا برای محاسبه قیمت کاربرد داشته است. این قوانین بین‌المللی بازرگانی به طور انحصاری یا حتی در درجه نخست، شاخص‌های قیمت نیستند؛ بلکه لیستی از قوانین و تعهدات کلی است که فروشندگان و خریداران طبق اشکال شناخته‌شده قرارداد فروش با یکدیگر توافق کرده و باید عملی کنند. ممکن است یکی از وظایف طرفین، مشخص کردن بندر، مکان یا نقطه‌ای باشد که باید ریسک به آن منتقل شود.

قوانین جدید اینکوترمز ۲۰۲۰ 
تمامی ۱۰ ماده A/B در هر یک از قوانین اینکوترمز اهمیت به سزایی دارند؛ اما برخی از این ماده‌ها ممکن است حتی حیاتی نیز باشند. بر اساس اصلاحیه ایجادشده در قوانین اینکوترمز ۲۰۲۰، در هر کدام از این قوانین ۱۰ ماده A/B سازماندهی‌شده و تغییر اساسی در قوانین اینکوترمز ۲۰۲۰ ایجاد شده است. ترتیب داخلی هر قانون اینکوترمز مطابق با توالی زیر هستند؛
– A1/B1 تعهدات عمومی
– A2/B2 تحویل دادن یا تحویل گرفتن کالا
– A3/B3 انتقال ریسک
– A4/B4 حمل و نقل
– A5/B5 بیمه و سطح پوشش آن
– A6/B6 سند تحویل یا حمل و نقل
– A7/B7 ترخیص کالا از صادرات یا واردات
– A8/B8 بررسی، بسته‌بندی و مارک‌گذاری روی بسته
– A9/B9 تخصیص هزینه‌ها
– A10/B10 اطلاعیه‌ها 

توجه داشته باشید که پس از ثبت ماده A1/B1 در هر یک از قوانین اینکوترمز در قرارداد فروش که مربوط به قوانین پایه‌ای کالا و پرداخت طرفین است؛ اگر جزئیات دیگری مانند تحویل دادن یا انتقال ریسک به یک مکان برجسته‌تر اضافه شود، ماده به ترتیب به A2 و A3 منتقل می‌شوند؛ بنابراین اهداف جانبی در استفاده از قوانین به شرح زیر خواهد بود: 
– قراردادهای جانبی (شامل ماده A4/B4 حمل و نقل و ماده A5/B5 بیمه)
– اسناد حمل و نقل (A6/B6)
– ترخیص صادرات یا واردات (A7/B7)
– بسته‌بندی (A8/B8)
– هزینه‌ها (A9/B9)
– اطلاعیه‌ها (A10/B10)
آشنایی با تغییرات اعمال‌شده در قوانین اینکوترمز ۲۰۲۰ نیاز به زمان و گاهی صرف هزینه دارد. امید است که با برجسته شدن شرایط تحویل و همچنین انتقال ریسک، بازرگانان بتوانند به تفاوت‌های بین ماده‌های ده‌گانه مختلف موجود در هر یک از قوانین اینکوترمز شناخت کافی پیدا کنند. به ویژه اینکه از قوانین مربوط به نقاط مختلف در زمان و مکانی که فروشنده کالا خطرات کالا را به زمان و مکان خریدار منتقل می‌کند، آشنا شوند.

تفاوت بین قوانین اینکوترمز ۲۰۱۰ و ۲۰۲۰
مهم‌ترین تغییرات اعمال‌شده در قوانین اینکوترمز ۲۰۲۰، تمرکز قوانین بر چگونگی بهبود در هدایت کاربران به سمت انتخاب صحیح قانون خاص برای قراردادهاست؛ بنابراین تغییرات قوانین اینکوترمز ۲۰۲۰ را می‌توان به صورت زیر بیان کرد:
– تأکید بسیار زیاد بر انتخاب صحیح قانون اینکوترمز
– ارائه توضیحات واضح و روشن از مرزبندی و ارتباط بین قرارداد فروش و قراردادهای جانبی آن
– مطالب راهنمای به‌روزشده که اکنون به عنوان توضیحات تکمیلی برای هر یک از قوانین اینکوترمز ارائه می‌شود.
– مرتب‌سازی مجدد در قوانین اینکوترمز که سبب برجسته شدن شرایط تحویل و انتقال ریسک در قوانین شده است.
تمامی این تغییرات، شاید از نظر ظاهری فقط نظم و ترتیب خاصی به قوانین داده باشد؛ اما در حقیقت تلاش‌های اساسی اتاق بازرگانی بین‌المللی (ICC) برای هدایت و کمک‌‌رسانی به جامعه تجارت بین‌المللی برای معاملات صحیح صادرات و واردات کالاها است. 
به‌رغم تغییرات اعمال‌شده در قوانین اینکوترمز ۲۰۲۰ برای برجسته‌سازی شرایط تحویل و انتقال ریسک، تغییرات اساسی‌تری در قوانین اینکوترمز ۲۰۲۰ در مقایسه با قوانین ۲۰۱۰ وجود دارد. قبل از بررسی این تغییرات، باید به پیشرفت خاصی در تجارت اشاره کرد که از سال ۲۰۱۰ رخ داده و اتاق بازرگانی بین‌المللی تصمیم گرفته است که این تغییرات نباید منجر به تغییر قوانین اینکوترمز مانند وزن ناخالص بار (VGM) شود. 
وزن ناخالص بار عبارت است از وزن ناخالص (وزن با کانتینر) منهای وزن تقریبی کانتینر که در قانون گمرک مشخص شده است. این وزن به دست آمده برای محاسبه حقوق گمرکی و عوارض ورودی در مواردی که این حقوق از روی وزن اخذ می‌شود، به کار می‌رود. 
وزن ناخالص بار از اول ژوئیه ۲۰۱۶، تحت ماده ۲ قانون کنوانسیون بین‌المللی امنیت دریایی (SOLAS) در مورد کانتینرهای ارسالی توسط فرستندگان اعمال شد. طبق این ماده فرستندگان مکلف هستند یا کانتینر را به همراه محتویات توسط دستگاه‌های دقیق توزین کنند یا ابتدا محتویات را پیش از بار زدن در کانتینر توزین کرده و در نهایت وزن کانتینر را به آن اضافه کنند. در هر دو حالت باید وزن ناخالص بار برای کشتی ثبت شود. به دلیل اهمیت موضوع، عدم رعایت این مقررات طبق قانون کنوانسیون SOLAS سبب می‌شود از بارگیری کانتینر در کشتی جلوگیری شود. 
با توجه به مقررات ایجادشده در زمینه انتقال ریسک، تحویل کالا و مسئولیت‌ها، تغییرات اعمال‌شده در قوانین اینکوترمز ۲۰۲۰ به شرح زیر طبقه‌بندی می‌شوند:
۱- بارنامه یا اسناد حمل و مالکیت کالا به همراه اطلاعات کامل و مقررات اینکوترمز تحویل به حمل‌کننده در مبدأ (FCA)
در مواردی که کالا برای حمل و نقل از طریق دریا و به صورت تحویل به حمل‌کننده در مبدأ (FCA) فروخته می‌شود، فروشندگان یا خریداران (یا به احتمال زیاد بانک‌های آنها در صورت وجود اسناد اعتباری) ممکن است بارنامه‌ای را اطلاعات کامل بر روی آن درخواست کنند.
با این حال، تحویل کالا بر اساس قانون قراردادهای FCA، قبل از بارگیری کالاها روی عرشه به پایان می‌رسد. بدون شک فروشنده می‌تواند برنامه کالا را از شرکت حمل نقل دریافت کند و شرکت زمانی بارنامه را برای فروشنده صادر می‌کند که بارها در کشتی بارگیری شده باشند.
برای رسیدگی به این وضعیت، ماده A6/B6 از قانون FCA اینکوترمز ۲۰۲۰ گزینه دیگری را ارائه می‌دهد. در این حالت، خریدار و فروشنده می‌توانند توافق کنند که فروشنده پی از بارگیری بارها در کشتی، بارنامه را از شرکت حمل و نقل (و با اجازه خریدار) دریافت کرده و سپس آن را از طریق بانک‌ها به خریدار تقدیم کند. اتاق بازرگانی بین‌المللی (ICC) به امر واقف است که اگر چه تلفیق بارنامه‌های تحویل با متد تحویل FCA خوشایند نیست؛ اما این رویکرد جزو نیازهای مشخص شده بازار است؛ حتی در صورت استفاده از این مکانیسم اختیاری، فروشنده هیچ تعهدی در زمینه شرایط قرارداد حمل و نقل در قبال خریدار ندارد. 
در این زمینه این پرسش مطرح می‌شود که آیا درست است که در صورت تحویل کالاهای کانتینری توسط فروشنده به خریدار که قبل از بارگیری در کشتی به شرکت حمل و نقل واگذار می‌شود، فروشنده بهتر است از قانون FCA به جای قانون FOB استفاده کند؟ پاسخ مثبت است. 
زیرا بر اساس آخرین تغییرات اعمال شده در قوانین اینکوترمز ۲۰۲۰، در مواردی که فروشنده بارنامه با اطلاعات کامل را درخواست کرده و به آن نیاز دارد، گزینه جدید در ماده A6/B6 (اسناد حمل و نقل) قانون FCA چنین سندی را پیش‌بینی می‌کند.  
۲- لیست هزینه‌ها و تخصیص آن
در ترتیب جدید ماده ده‌گانه در هر یک از قوانین اینکوترمز ۲۰۲۰، هزینه‌ها با ماده A9/B9 در قوانین نشان داده می‌شوند. به غیر از مکان‌یابی جدید، تغییر دیگری نیز در قوانین وجود دارد که در همان ابتدا برای کاربران آشکار خواهد شد. هزینه‌های مختلفی که به موجب ماده ده‌گانه در قوانین اینکوترمز تخصیص می‌یابد، به طور معمول در بخش‌های مختلف هر قانون ظاهر می‌شود؛ مثلاً هزینه‌های مربوط به اخذ سند تحویل در قانون تحویل کالا در عرشه کشتی (FOB 2020) در A8 در بخش «مدارک تحویل» ذکرشده است (نه در ماده A6 تحت عنوان «تخصیص هزینه»).
بنابراین در قوانین اینکوترمز ۲۰۲۰ که با عنوان ماده A9/B9 ذکرشده، تمامی هزینه‌های اختصاص یافته توسط هر قانون خاص اینکوترمز را لیست می‌کند (تخصیص هزینه در قوانین اینکوترمز ۲۰۱۰ با ماده A6/B6 مشخص شده بود). ماده A9/B9 در قوانین اینکوترمز ۲۰۲۰ طولانی‌تر از ماده A6/B6 در قوانین اینکوترمز ۲۰۱۰ است.
هدف این است که لیست همه‌جانبه‌ای از تمامی هزینه‌ها در اختیار کاربران قرار گیرد تا خریداران یا فروشندگان به تمامی هزینه‌های مربوط به قوانین خاص اینکوترمز را در یک بخش مجزا دسترسی داشته باشند. موارد مربوط به هزینه در ماده‌های هر یک از قوانین ذکر شده است؛ مثلاً هزینه‌های مربوط به اخذ اسناد تحویل در FOB تحت عنوان ماده A9/B9 ظاهر می‌شود که معادل ماده A6/B6 اینکوترمز ۲۰۱۰ است. ایده اینجا این است که کاربرانی که به دنبال کسب اطلاعات در زمینه هزینه‌های تخصیص مدارک هستند، تمایل دارند که به بخش مربوط به اسناد تحویل مطالعه کنند؛ نه به بخش عمومی که تمام هزینه‌ها را لیست کرده است. 
۳- سطوح مختلف پوشش بیمه‌ای در قراردادهای تحویل به همراه هزینه، بیمه و کرایه تا مقصد (CIF) و تحویل با پرداخت کرایه حمل و نقل تا مقصد (CIP)
در قوانین اینکوترمز ۲۰۱۰، ماده A3 در هر دو قانون CIF و CIP فروشنده را ملزم می‌کند تا بیمه بار را با هزینه خود و با حداقل پوشش مطابق با شرایط ذکرشده در تبصره انجمن بار (Institute Cargo Clauses) مانند تبصره C یا سایر تبصره‌های مشابه دیگری اخذ کند (انجمن بازار لویدز یا انجمن پذیره‌نویسی بین‌المللی LMA/IUA). تبصره انجمن بار (C) تعدادی از خطرات لیست شده را پوشش می‌دهد؛ البته استثناهایی نیز وجود دارد. 
در طی مشاوره‌های انجام‌شده در مورد قوانین اینکوترمز ۲۰۲۰، پرونده‌ای در زمینه انتقال تبصره انجمن بار (C) به تبصره انجمن بار (A) تشکیل شد و به این ترتیب پوشش به دست آمده توسط فروشنده به نفع خریدار افزایش می‌یابد. این نوع افزایش پوشش بیمه‌ای ممکن است شامل هزینه‌های اضافی حق بیمه نیز باشد. در مقابل، تبصره انجمن بار (C) برای آن دسته از افرادی که در تجارت دریایی کالاها شرکت داشتند، یک انتخاب بسیار مناسبی بوده است.
پس از بحث و بررسی‌های مختلف در گروه پیش‌نویس، تصمیم بر آن شد که حداقل پوشش بیمه‌ای در قوانین CIF اینکوترمز و قانون CIP اینکوترمز سطح متفاوتی داشته باشد. در حالت اول که احتمال استفاده در معاملات دریایی بسیار بیشتر است، تبصره انجمن بار (C) به عنوان موقعیت پیش فرض در نظر گرفته شود؛ همچنین در حالت دوم، یعنی قانون CIP اینکوترمز، فروشنده باید پوشش بیمه‌ای مطابق با تبصره انجمن بار (A) را به دست آورد. در هر دو قانون، طرفین می‌تواند سطح پوشش بیمه‌ای کمتر (در قانون CIP) یا سطح پوشش بیمه‌ای بیشتری (در قانون CIF) برای کالای خود در نظر بگیرند و به توافق طرفین بستگی دارد. 
۴- ترتیب حمل و نقل با وسیله باربری فروشنده یا خریدار در قراردادهای تحویل در محل معین (DAP)، تحویل کالا به حمل‌کننده در مبدأ (FCA)، تحویل در محل بارگزاری یا تخلیه‌شده (DPU) و تحویل در مقصد با پرداخت عوارض گمرکی واردات (DDP)؛
در قوانین اینکوترمز ۲۰۱۰، فرض بر این بود که در جایی که کالا باید از فروشنده به خریدار انتقال یابد؛ اگر از قوانین اینکوترمز در قرارداد استفاده شده باشد، توسط یک شرکت حمل و نقل به عنوان شخص ثالث یا اینکه توسط خریدار یا فروشنده انتقال کالا انجام می‌شود. 
طی مشاوره‌های انجام شده در مورد قوانین اینکوترمز ۲۰۱۰، مشخص شد که شرایطی وجود دارد که اگر چه کالا باید از فروشنده به خریدار منتقل شوند؛ اما حمل و نقل آن بدون دخالت شخص ثالث (شرکت حمل و نقل) قابل انجام است؛ مثلاً در چنین شرایطی فروشنده بر طبق قانون D می‌تواند از سیستم حمل و نقل خود برای انتقال بار به خریدار استفاده کند. به همین ترتیب، در معاملات نوع FCA، خریدار نیز می‌تواند از سیستم حمل و نقل خود برای جمع‌آوری کالا و انتقال آنها به محل خود استفاده کند. 
به نظر می‌رسد این قوانین موارد احتمالی را در نظر نگرفته است. اکنون در قوانین اینکوترمز ۲۰۲۰ نه تنها برای عقد قرارداد حمل و نقل، بلکه برای تنظیم الزامات حمل و نقل، به طرفین اجازه داده شده است تا از این قوانین استفاده کنند. 
۵- تغییر در سه حرف اختصاری DAT به DPU
تفاوت بین حالت تحویل کالای DAT و DAP در قوانین اینکوترمز ۲۰۱۰ این بود که در قرارداد نوع DAT، فروشنده کالاها را هنگامی که بار وارد نقطه تخلیه یا ترمینال می‌شد، تحویل می‌داد. در راهنمای DAT در قوانین اینکوترمز کلمه ترمینال به طور گسترده‌ای شامل «هر مکان، خواه سرپوشیده یا باز» تعریف شده است.
در حالی که در تحویل کالا از نوع DAP، فروشنده کالاها را هنگامی که وسیله حمل و نقل وارد نقطه بارگیری می‌شد، تحویل می‌داد که در این حالت، تمامی هزینه‌ها و خطرات مرتبط با بارگیری کالا و ترخیص گمرک برای واردات کالا به کشور مقصد مشخص شده بر عهده خریدار است و فروشنده فقط وظیفه بارگیری کالا را بر عهده دارد. 
اتاق بازرگانی بین‌المللی (ICC) تصمیم گرفت دو نوع تغییر در قوانین قراردادهای DAT و DAP ایجاد کند.
– تغییر اول حاکی از آن است که ترتیب ارائه دو قانون اینکوترمز ۲۰۲۰ بر عکس شده است، به طوری که قرارداد نوع DAP به تحویل بار قبل از بارگیری اطلاق می‌شود و قبل از DAT در قوانین آمده است.
– در مرحله دوم، نام قانون DAT به DPU (تحویل در محل تخلیه شده) تغییر یافته است و به این موضوع تأکید می‌کند که مکان مقصد می‌تواند هر مکانی باشد و فقط ترمینال نیست. با این حال، اگر آن مکان در ترمینال نباشد، فروشنده باید اطمینان حاصل کند که مکانی که قصد تحویل کالا را در آن دارد، امکان تخلیه در آن وجود داشته باشد تا فروشنده بتواند عملیات تخلیه بار را به راحتی در آنجا انجام دهد. 
۶- لحاظ شدن الزامات امنیتی در تعهدات و تخصیص هزینه‌های حمل و نقل
الزامات امنیتی در ماده‌های A2/B2 و A10/B10 در هر یک از قوانین اینکوترمز ۲۰۱۰ به طور مناسبی مورد توجه واقع نشده است. قوانین اینکوترمز ۲۰۱۰ اولین تجدید نظر در قوانین کلی اینکوترمز بود که پس از افزایش نگرانی‌های مربوط به امنیت در اوایل قرن حاضر، لزوم پرداختن به موضوع امنیت در تعهدات را بیش از پیش ضروری دانست. این نگرانی‌ها و فعالیت‌های حمل و نقل که منجر به آنها شده است، اکنون بهتر شناخته می‌شوند. از آنجایی که پرداختن به مسئله امنیتی از الزامات حمل و نقل است، تقسیم وظایف وابسته به امنیت اکنون به ماده‌های A4 و A7 در هر یک از قوانین اینکوترمز افزوده شده است. هزینه‌های ایجاد شده به واسطه این الزامات نیز در ماده‌های مربوط به هزینه مانند A9/B9 مشخص می‌شود. 

منبع: نشریه داخلی سندیکای بیمه گران ایران