به قلم: مهدی مقاری

جشن بهار طبیعت با زمزمه یا مقلب القلوب شروعِ بهترین فرصت برای نو شدن رختِ آگاهی است و شکوفه‌های گلرنگ امید را در باغ دل و گلشن ذهن می‌کارد.
بار دیگر بهار، فصل تازگی، طراوت و نو شدن از راه رسید و به عنوان نشانه‌ای از عظمت و قدرت پروردگار، زیبایی‌های عالم هستی و اسرار شگفت انگیز و قابل تأمل خلقت را با تحول حیات به تصویر کشید و بهاری را که فصل شکفتن و سرآغاز زندگی دوباره طبیعت است و اسرار عظمت و بزرگی خداوند دادار در آن نهفته، ولی آشکار است را پیش رویمان قرار داد.

بهار یکی از باشکوه‌ترین جلوه‌های خداوند متعال در عالم هستی است که می‌توان با دقت و توجه در زیبایی‌های آن راهی به‌سوی خداوند یافت تا جلوه‌های عظمت پروردگار را به نظاره نشست.

فصلی که موسم تسبیح آفرینش است و درختان در آن به تمنای آسمان قنوت می‌گیرند؛ بهار یکی از باشکوه‌ترین جلوه‌های رحمانی در جهان هستی است که می‌توان با تماشای آن، راهی به سوی خدا یافت و جمال پروردگار را به تماشا نشست، فصلی نو که طبیعت ردای شکوفه بر تن می‌کند و انسان‌ها را به مهرورزی، گره گشایی و هم گرایی فرا می‌خواند. هنگامه‌ای که نو به نو شدن را پیام دارد و رستاخیز طبیعت و پیام آور تحول و تازگی است.

بهار، لبخند شیرین خدا است که در فرهنگ باستانی ایرانیان، تجلی‌گر ارزش‌های اخلاقی و انسانی است، فرصتی برای اندیشیدن، نو شدن و زدودن غبار از قلب و جان و آغاز دوباره حرکتی اندیشمندانه و امید بخش برای آینده‌ای بهتر و خدماتی ارزشمندتر است.

جشن بهار طبیعت با زمزمه یا مقلب القلوب شروع می‌شود که بهترین فرصت برای نوشدن رختِ آگاهی است و نماد امید و پویایی بشر به حساب می‌آید و نجوای «یا مقلب القلوب و الابصار» چشم و دل انسان را به نسیم مهر الهی می‌نوازد و شکوفه‌های گلرنگ امید را در باغ دل و گلشن ذهن می‌کارد تا عطر دلاویز آن، مشام جان را نوازش کرده، جوانه‌های فهم و بینش در بهار وجود انسان بشکفد، گل وجود انسان، گلاب مِهر و معرفت را در جام شادی و شعور به همنوعان خویش تقدیم نموده، حال دل به لطف رب رحمان، به احسن الحال دگرگون شود و کام جان، به نام نامی دوستِ ازلی و ابدی، شیرین و شیرین‌تر شود.

نوروز؛ نوید زندگی نو و ارج نهادن به شکوه شکفتن، جشن نکوداشت والاترین آئین‌های انسانی و میعادگاه آشتی، صلح، مهربانی، مودت و محبت و حلقه پیوند بین میراث فرهنگ و تمدن ایران زمین با دین مبین اسلام است که واژه هایی، چون صله ارحام، تفکر، نوآوری، سرزندگی، پاکی، نظافت و تعاملات اجتماعی را معنا و مفهوم می‌بخشد و فرصتی برای پناه بردن به دامن طبیعت و زمانی برای تأمل و تعمق دراسرار آفرینش است که پیام‌آور مهر و محبت و شعری است که پایان رؤیا‌های ناتمام را تفسیر می‌کند.

نوروز، رسم و سنتی ایرانی- اسلامی و یک آئین باستانی و زمانی برای بازآفرینی و سر آغازی دوباره بر تجدید ارادتها، یکدلی و محبت‌های خالصانه و زدودن کدورت‌ها و فصلی نو برای نوشدن همراه با طبیعت است و برای مردمان پاک نهاد ایران زمین همواره یادآور رویش نو و پیام آور شادی است که همواره زمان تحول در حالات بوده است.

تحولی از خوب به خوب‌تر. این محقق نمی‌شود مگر با حرکت خود ما به سمت آن؛ کافی است در قلب خود به باور حرکت برسیم که در این‌صورت قدم‌های ما در مسیر ارتقای ایمان، شناخت وجدان و در یک کلام انسانیت واقعی برداشته خواهد شد. با این نگاه خواهیم توانست با استحکام بخشیدن به رابطه خود با خداوند متعال و تحکیم معنویت در درون، به وسیله دعا و با استعانت از خدا، با توکل، خضوع و عبادت، جان و دل خود را روشن کنیم و به آن امید و اطمینان و آرامشی که برای سعادت انسان لازم است، برسیم. باشد که با نگاهی به عملکرد خود تاکنون بیشتر از پیش به اهمیت رسیدگی به حساب خود و حرکت به سمت پاکی و انسانیت بیشتر دقت نماییم.

طلوع بهار و وزیدن نسیم نوروز در چشم و ضمیر جان‌های آگاه نشانه‌ای از جلوه اراده لایزال خداوند است؛ در این بهار طبیعت که با بهار قرآن و نزول وحی همراه شده باور داریم زمستان با تمام سختی هایش می‌گذرد و زمین و زمان با یکدیگر حول حالنا الی احسن الحال را نجوا می‌کند، چراکه رسیدن به بهترین حالات و مقدمه تغییر و تحول، سرآغاز رویش و تکاملی ژرف و عمیق است.