به قلم: دکتر علیرضا مخبر دزفولی

یکی از نشانه های حیاتی یک ملت زنده، انتخابات است.

رأی دادن برای ملتی، که نمی خواهد تقدیرش را به شانس بسپارد، نه تنها یک وظیفه ملی که تعهدی اخلاقی است. در کشوری که صدها هزار شهید برگزیده، از جوانان دلبندش را پیشکش دوام آرمان های آسمانی کرده است؛ و الگوهایی چون شهید سلیمانی پیش چشم آنان است؛ و‌ رهبری حکیم، آنان را به مشارکت می خواند؛ چگونه می توانند، در خانه بنشینند؟

مگر اینهمه سال در زیارت وارث برای حسین (ع) نمی خواندیم: یَا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَکُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً… اگر تعبیر «کل یوم عاشورا و‌کل ارض کربلا» این باشد؛ که در همه طول تاریخ، عاشوراهایی هست و کربلاهایی… و هر جا مصاف بین حق و باطل است؛ ناظر بی تفاوت صحنه بودن، یعنی یزیدی بودن و به نظاره تکه تکه شدن حسین نشستن؛… پس باید در کنار حق و حسین بایستیم…

اینک حسین زمانه، با بانگی صریح و رسا می گوید: آبروی کشور امام حسین (ع) در گرو مشارکت شماست… چگونه می توان بی تفاوت بود؟ فردا برمی خیزیم و به ندای امام خود لبیک می گوییم و برای شادی روح شهدای مان، زحمتِ اندکِ مشارکت در انتخابات را به جان می خریم؛ و به آینده روشن کشورمان رأی می دهیم… یاعلی مدد