پژمان معتمدی(کارشناس ارشد کارگردانی)

استفاده از تکنوکرات‌ها یا فن‌سالاران یا متخصصان در هر حیطه ای که به دنبال جلب مخاطب یا مشتری است جزو نیازهای زمانه است؛ از صنعت گرفته تا اقتصاد و تجارت و البته فرهنگ و هنر و بالاخص سینما و تلویزیون.

در حیطه سریال سازی از تلویزیون تا شبکه خانگی هربار که کار تولید سریال به دست متخصصان باسابقه سپرده شده، نتیجه خوبی گرفته شد و هر بار که کار سریال سازی به دست افراد تازه کار صرفا علاقمند سپرده شد، نتیجه منفی بوده.

نگاهی به سریال های خوش ساخت تلویزیون و شبکه خانگی نیز موید همین واقعیت است. تلویزیون در ادوار مختلف سریال سازان توانایی را پرورش داده که استفاده از آنها در شبکه خانگی نتایج خوبی داشته. از داوود میرباقری که سریال شاهگوش را در شبکه خانگی داشت تا حسن فتحی که با شهرزاد، چشمگیر ظاهر شد تا حسین سهیلی زاده که سریال ملکه گدایان او در زمره آثار قابل قبول بود تا رامین عباسی زاده که وقتی به شبکه خانگی آمد با وجود به ورود به حیطه ای تجربه نشده یعنی گونه هارور(وحشت) و ساخت سریال احضار باز توانست مورد توجه قرار گیرد.

در تلویزیون هم همین است و هر بار افراد تکنوکرات متخصص در قامت تهیه‌کننده و کارگردان قرار گرفته اند حاصل کار بهتر بوده. مثل همین سریال رحیل که موتور محرکه آن رامین عباسی زاده است با سابقه سالها تولید سریال و کنار او امثال مسعود آب پرور و… قرار دارند که تجربیات خوبی در سریال سازی دارند.

رحیل از آن سریال‌های تاریخی است که در عین پرداخت داستانی طبقه الیت و درباریان به دل زندگی مردم هم زده و واقعیاتی از دوران استحاله قجر به پهلوی را بازنمایی کرده است. نگاه دقیق به تاریخچه سریال سازی تاریخی چه در داخل و چه خارج و الگوسازی کلاسیک چه در نماسازی بصری و چه بافت داستان و کاراکترسازی، رحیل را به سریالی آبرومند برای رسانه ملی بدل کرده است.

با اینکه سریال سازی تاریخی در نوع انبوه سازی در سال‌های اخیر در تلویزیون و شبکه خانگی و متاثر از سریال‌های جنس حریم سلطان باب شده و انبوهی سریال تولید شده از جیران و قبله عالم تا گیله وا، گیلدخت، مستوران و…، ولی با احترام به سازندگان این سریالها، همچنان فقدان متخصصان سریال سازی در تولید این سریال‌ها باعث شده با محصولی ششدانگ مواجه نباشیم. در این بین جیران را داشتیم که هرچند کارگردان آن باتجربه بود ولی باز آن نگاه انبوه سازی و بالا بردن تعداد قسمت ها با حداقل داستان و حواشی مشابهت با آهوی من مارال، باعث شد سریال چندان دیده نگردد ولی باز سابقه فتحی باعث شد سریال قابل تحمل تر از بقیه باشد.

در سریال رحیل اتفاق درست تلویزیون آن بوده که هسته مرکزی تولید را افراد متخصص و باتجربه بگمارد و همین دقت در انتخاب تیم تولید باعث شده سریال با حداقل گاف تولید شود؛ رحیل نوعی روایت معمایی پر تعلیق دارد که با گماردن بازیگران توانا مثل اندیشه فولادوند، فرخ نعمتی، هومن برق نورد و حمیدرضا آذرنگ، پیش برده می‌شود و تسلط تیم تولید بر کنترل بازیگران، باعث شده همه چیز بر مدار نوعی تناسب بازی با اندازه درام پیش برود.