فریدون عباسی-نماینده مجلس

از ابتدای آغاز به کار این دولت، دولتمردان به ویژه شخص رئیس جمهور و وزیر امور خارجه، اعتقادی به افزایش مناسبات منطقه‌ای نداشتند و به عبارت دقیق‌تر، دیپلماسی اقتصادی برای این دولت معنایی نداشت.این دولت بیشتر تمرکز خود را روی ارتباط با آمریکا و سه کشور اروپایی عضو برجام گذاشت که نتیجه‌ای برای کشور نداشت،سفر به کشورهایی چون عراق، سوریه و افغانستان در چهار سال اول دولت روحانی بسیار کم انجام شد و با آغاز دور دوم کاری دولت، آنان مجبور شدند که نگاهی هم به منطقه بیندازند.متأسفانه از آنجایی که دولت روحانی همه تخم مرغ‌ها را در سبد برجام نافرجام گذاشت، می‌توان گفت که در چند سال اخیر گشایشی در حوزه اقتصادی ایجاد نشد و ارتباط خوبی هم با کشورهای منطقه برقرار نکردیم.توجه به دیپلماسی اقتصادی قطعاً می‌تواند در حل مشکلات معیشتی و اقتصادی مردم تأثیرگذار باشد و ما باید در این مسئله به تقویت ارتباط با کشورهای منطقه توجه بیشتری داشته باشیم و البته این کشورها هم به ارتباط با ما نیاز دارند.در دولت قبلی، ما با کشورهای منطقه ارتباطات گسترده‌ای داشتیم و با کشورهای غربی هم از موضع اقتدار برخورد می‌کردیم و به همین دلیل کشورهای غربی مجبور بودند که سطح مطالبات خود را کاهش دهند.برای مثال در حوزه هسته‌ای که بیشترین بحث مذاکرات ما با طرف‌های مقابل بود، زمانی که آنان دیدند ما توان غنی سازی بالای ۲۰ درصد را داریم، این موضوع را پذیرفتند، در حالی که در گذشته می‌گفتند شما انرژی هسته‌ای برای چه می‌خواهید؟نتیجه دیپلماسی فعال در آن مقطع آن بود که ما تعیین کننده بسیاری از مسائل بودیم و برای مثال ما تصمیم گرفتیم که مذاکره با گروه ۱+۵ در کاخ صدام و در سوم خرداد برگزار شود که دستاورد بزرگی است. در واقع ما برخلاف دولت فعلی، فقط به ژنو، وین و نیویورک نمی‌رفتیم و منطقه بیشتر مورد توجه ما بود و از آنجایی که طرف مقابل نیاز داشت که با ایران مذاکره کند، به جایی می‌آمدند که ما تعیین می‌کردیم.در مقابل، دولت یازدهم و دوازدهم شرایط را تغییر داد و در زمین طرف مقابل و غربی‌ها بازی کرد که نتیجه این نوع نگاه باعث شد که مشکلاتی برای کشور به ویژه در حوزه اقتصادی به وجود آید.