مسعود یوسفی ـ روزنامه نگار
درست « پنجاه و دو پله نسبتا تند و تیز با سه پاگرد تقریبا کوچک»؛ این وضعیتِ مسیر دشواری ست که مسافران درب جنوبی ایستگاه متروی دروازه دولت تهران، هر روز باید آن را طی کنند تا وارد ایستگاه شوند و یا از آن خارج شوند. در میان این مسافران از گروه های سنی مختلف وجود دارد: « کودک، نوجوان، میانسال و سالخورده»، که از نظر وضعیت جسمی به سالم، بیمار یا معلول تقسیم می شوند. آن هایی که جسمی سالم یا نسبتا سالم دارند، به هر ترتیبی که شده جان خود را از این مهلکه دشوار به در می برند، اما فغان از لحظه ای که مسافری مشکل جسمی داشته باشد و بخواهد این پله ها را بالا برود یا از آن ها پایین بیاید؛ مثل آن پیرزنِ لاغرِ چادریِ عصا به دستی که هر دو، سه پله یکبار می ایستد و نفس تازه می کند، یا آن آقای میانسال تنومندی که وسط پله ها به دیوار تکیه می دهد تا با دستمالی که از جیب درآورده عرق از پیشانی بگیرد، و یا دختر نوجوانی که لنگان لنگان خودش را به سختی به اولین پاگرد رسانده و آثار نوعی عذاب و شرمندگی در چهره اش دیده می شود و بالاخره آن آقای روشندل جوانی که عصای سپید در دست، پرسان پرسان و به یاری دیگران می خواهد از پله ها بالا برود.
مشت نمونه خروار
این ها نمونه هایی کم شمار از هزاران مسافر سالخورده، بیمار و معلول ایستگاه متروی دروازه دولت است که نگارنده به دلیل تردد در این ایستگاه هر روز با آن ها مواجه است.البته که در سایر ایستگاه های متروی تهران هم وضعیت ـ کم و بیش ـ به همین گونه است و امکان ندارد که مسولان این ایستگاه، یا مدیران متروی تهران از این مشکلات بی خبر باشند، با این حال هیچ یک از آن ها برای رفع این مشکل و مشکلاتی از این دست اقدام چندانی به عمل نمی آورند و یا دیگر کاری از دست شان بر نمی آید، چرا که این قبیل نواقص و مشکلات باید همان زمانی که یک ایستگاه مترو در شُرُف افتتاح است دیده شود و توسط دستگاه نظارت سازمان مربوطه نسبت به رفع آن ها پیگیری و اهتمام جدی به عمل ٱورده شود. اما شتاب زدگی در اجرای پروژه ها، خلاء ساز و کار نظارتی کارآمد، عدم آماده سازی پیوست های اجتماعی و فرهنگی، کم توجهی به اصل اساسی مناسب سازی و از همه مهم تر نبود تعهد کاری لازم باعث می شود تا یک پروژه و طرح عمرانی به سرانجام بایسته و مطلوب خود نرسد و مشکلات و تبعات بعدی آن دامنگیر مردم و شهروندانی شود که دارای مشکلات جسمی هستند.
دولت چهاردهم جبران کند
در باره این مورد به خصوص ـ یعنی ایستگاه متروی دروازه دولت ـ نیز باید گفت اگر همان زمان که این ایستگاه در حال ساخت بود، همه ملاحظات لازم مد نظر قرار می گرفت و نسبت به تعبیه و کارگزاری آسانسور و پله برقی در بخش منتهی به خروجی ایستگاه، اقدام به موقع انجام می گرفت، امروز دیگر شاهد این همه رنج و دشواری برای مسافران سالخورده و معلول و بیمار نبودیم و تردد آن ها در این ایستگاه با رفاه، راحتی و آسودگی خاطر بیشتری صورت می گرفت. اساسا هدف از تشکیل دولت و ایجاد حاکمیت، رفاه و آسایش شهروندان یک کشور است و دولت ها در جمهوری اسلامی نباید این امر مهم را از دست بگذارند و به آن بی توجهی کنند. بر این اساس امید است دولت چهاردهم به رفاه و بهبود وضعیت زندگی مردم به طور کلی، و وضعیت حمل و نقل به طور خاص، به ویژه مترو و قطار شهری ـ که در زمره امکانات ضروری جوامع امروزی است ـ اهتمام کافی و جدی داشته باشد و تا جایی که برایش مقدور است در صدد جبران قصور و کوتاهی هایی که در گذشته در این بخش انجام گرفته است برآید، انشااله!