یادم هست شب آن روز که هواپیمای سی١٣٠ حامل جمعی فعال رسانه‌ای و خبرنگار، ساقط شد و آن فاجعه و رحلت آن جمع گران‌مایه، از خزانه ثروت کشورمان پر کشید، در برنامه زنده تلویزیونی، بغض کردم و توضیح دادم که چرا به خلاف خیلی مصائب مشابه، برای این یکی، حتی تلویزیون رسمی کشور، نوار مشکی در گوشه قاب می‌گذارد:

خبرنگاران و گزارش‌گران رسانه‌ها، همان دختران و پسران و زنان و مردانی هستند که در شعاعی خارج از دایره سمع و بصر جامعه، گوش و چشم می‌گردانند، امور را رصد، ثبت و ضبط و تحلیل و گزارش می‌کنند و آن را هر روز و شب، به هریک از ما در هر درجه و طبقه می‌رسانند؛ بسی از ما، شب، در حالی که با لباس خانه، در کنار خانواده خود، محرمانه و راحت آرمیده‌ایم، بدون این که درگیر هر تکلف از سبب حضور غیر شویم، اثر کار او را پیش رو می‌گیریم و با تکیه بر دیده‌ها و شنیده‌ها و تحلیل‌های «او» آگاهی و کمال خودمان را نسبت به جامعه و جهان، بالاتر می‌بریم و برای قدم‌های فردای خود تصمیم می‌گیریم؛ این یعنی یک خبرنگار، امین من، محرم من، مصلح من و متمم کمال فردی و خانوادگی و اجتماعی من است و به همین روی از غم و شادی او، غم‌ناک و شاداب می‌شوم و ما و جامعه و گاهی حتی رسانه رسمی کشور هم خودبه‌خود بیان حزن و عزا می‌کند! هرچند لازم است در شادی‌های ایشان هم بیان شور و نشاط کنیم و کم‌تر چنین بوده و بدیشان چه بده‌کاریم!

در برابر هر اندازه تلاش هریک خبرنگار کشورمان و در برابر هر اندازه نوری که در مسیر کمال بیش‌تر من و جامعه من برافروخته‌اند، از جان، کرنش می‌کنم، ایشان را می‌ستایم و آرزو می‌کنم هم مردم و هم خود ایشان درک برتر و ژرف‌تری از اهمیت نقش و کار و آثار حرفه‌ای ایشان یافته، هر روز در جای‌گاهی برتر برآیند.

خلاصه؛ خبرنگارا! عزیزا! روز شما گرامی باد!

 علی درستکار

مدیر امور روابط عمومی و بازارافزایی