به گزارش ایرنا، درگذشت «دیگو آرماندو مارادونا» اسطوره فوتبال جهان با واکنش تعداد زیادی از چهره‌های مطرح فوتبال دنیا همراه بود.
یکی از این افراد گابریل کالدرون همبازی اسبق او در تیم ملی آرژانتین بود. فردی که با مارادونا، ۲ حضور در فینال جام‌جهانی را تجربه کرد و یک‌بار نیز با تیم جوانان آرژانتین فاتح جهان شد.
کالدرون سرمربی اسبق پرسپولیس در گفت‌وگو با ایرنا و چند رسانه دیگر در مورد درگذشت مارادونا صحبت‌هایی انجام داد که در زیر می‌خوانید:
فوتبال دنیا یک اسطوره را از دست داد. شما چه احساسی دارید؟
بی شک احساس غم بی نهایت و غیر قابل وصف تمام وجودم را گرفته و احساس خلا میکنم. فضایی پر از خاطرات شخصی و فوتبالی.

 شما چند سال با مارادونا بازی کردید، رابطه‌تان چگونه بود؟
ما از ۱۹ سالگی شروع کردیم و من تا ۳۰ سالگی در تیم ملی بازی کردم. در کنار هم در سه دوره جام‌جهانی و همچنین کوپاآمریکا بازی کردیم. در جام جهانی ۷۹ جوانان در توکیو قهرمان شدیم. سپس به تیم ملی بزرگسالان آمدیم و سال ۹۰ نایب قهرمان جهان شدیم. اگرچه در سال ۱۹۸۲ آرژانتین نمایش عالی نداشت، اما دیگو ۲۲ ساله به همه دنیا نشان داد چه کسی در آینده خواهد آمد: یک نابغه.
بهترین خاطره شما با مارادونا چیست؟
خاطرات زیادی با او دارم و همه آنها عالی هستند، اما امروز ابعاد این خاطرات به بی‌نهایت می‌رسند. به ویژه شروع جام جهانی زیر ۲۰ سال ژاپن را به خاطر می آورم، ما هنوز بچه بودیم و دیگو هنوز مارادونا نشده بود. ما قهرمان شدیم و به یاد دارم که در فینال وقتی داور در سوت خود دمید، ما چطور همدیگر را در آغوش کشیدیم.
 نقش مارادونا در فوتبال آرژانتین چه بود؟
او پرچمدار فوتبال آرژانتین بوده و هست. مارادونا همیشه موجب شادی مردم کشورش می‌شد، او کاری کرد مردم این کشور گرفتاری های خود را فراموش کنند. کشوری که غرق در مشکلات بود. وقتی دیگو پیراهن تیم ملی را به تن می‌کرد، خنده بر لب همه آرژانتینی ها می‌آورد، مردم لذت می‌بردند و آن لحظه را جشن می‌گرفتند. همیشه می‌گویم که ما عاشق دیگو هستیم، به خاطر همه چیزهایی که به ما آرژانتینی ها داد، شما هر کجا بروید آرژانتین را با مارادونا می‌شناسند.

چه چیزی مارادانو را از بقیه متفاوت می کند؟
هرگز ندیدم کسی مانند دیگو بر توپ سوار باشد، انگار توپ بخشی از وجود او بود. او همچنین از قدرت بدنی بالایی برخوردار بود، کمتر در این مورد صحبت شده، حتی در مواقعی که معمولی بود، باز هم بهترین و مصمم‌ترین بود. والدانو همیشه داستانی درباره دیگو تعریف می کرد، می گفت وقتی در هتل بودند دیگو با توپ از اتاقش بیرون می آمد و سوار آسانسور می‌شد، سر میز ناهار حاضر می‌شد و توپ هنوز به زمین نخورده بود.
رابطه مارادونا با همبازی هایش چطور بود؟
دیگو یک رهبر، یک برنده، حامی و سرشار از فروتنی بود.
واکنش‌ها به درگذشت مارادونا نشان می‌دهد که او یک اسطوره برای همه مردم آرژانتین و دنیا بود. نظر شما در این باره چیست؟
به نظرم گرچه مارادونا دیگر در میان ما نیست، اما این افسانه همیشه با ما خواهد بود. دیگو ما را ترک کرد، اما مارادونا ابدی است. فوتبال و مارادونا مترادف یکدیگر هستند. فوتبال جهانی است و مارادونا هم همینطور.
مارادونا افتخارات زیادی در فوتبال کسب کرد اما خیلی‌ها می‌گویند او بیشتر از این‌ها میتوانست موفقیت‌های فردی و تیمی داشته باشد. از دید شما او به حقش رسید؟
هر فوتبالیستی در دوران فوتبالی خود می‌تواند موفقیت های بیشتر یا کمتری داشته باشد، این یک بازی است و آنچه دیگو به دست آورد بالاتر از موفقیت‌های گروهی و فردی است. در سرتاسر جهان همه او را تمجید و تحسین می‌کنند و کمتر کسی به این درجه می‌رسد