دکتر کامیبز مهدیزاده – تحلیلگر مسائل سیاسی
کیوسک خبر – میدان انتخابات تبدیل به عرصه فکاهی، طنز، قول‌ها و وعده‌های فضایی شده است، به‌طوری‌که خوراک طنزپردازان را در ایام کرونا فراهم کرده است. همه کاندیداها جراح شده بودند و می‌خواستند طبابت ‌کنند. قرار بود دولت کوچک شود و وزارتخانه‌ها کم! یکی قول ایجاد وزارتخانه کودکان و زنان را می‌دهد ولی همکارانش یک پنل پیامکی را نمی‌توانند مدیریت کنند اما ادعا می‌کند می‌خواهد کشور را مدیریت کند! کاندیدای استتاری که رجل بودنش از عجایب هفت‌گانه عالم سیاست شده است و با ادبیات چاله‌میدانی با مردم سخن می‌گوید و آمارها را تحریف می‌کند! دیگری اظهار می‌کند ۴۵۰ هزار تومان به ۴۰ میلیون نفر پرداخت خواهد کرد و می‌خواهد پول ایران بعد دلار و یورو به قوی‌ترین پول منطقه تبدیل شود؛ اما عاجز است عبارتی را درست تلفظ کند و در آخر معلوم نشد با کدام برنامه مشکل مسکن، معیشت و اشتغال جوانان را حل خواهد کرد! آن یکی می‌خواهد مشکل بورس را سه روزه حل کند اما سفره‌اش را داخل خانه تمیز می‌کند و می‌خواهد وزارت خانواده تشکیل دهد! دوستی دیگر ایجاد چهار میلیون شغل را وعده می‌دهد ولی همفکرانش با اتوبوس افراد را از شهرهای اطراف می‌آورند تا استادیوم را پرکنند و اعتراف می‌کند برجامی که دولت تدبیر و امید مذاکراتش را به پایان رسانده با اقتدار اجرا می‌کند! آن یکی در زمین کشاورزی عکس می‌گیرد و هنرش در دیپلماسی این است که دوستان به طنز می‌گفتند پوشش خانم اشتون اسلامی شد و تنها دستاوردش این بود که محل مذاکرات بعدی را بدون دست‌یافتن به نتیجه خاص مشخص می‌کرد، دیپلماتِ زمان و مکان، در مذاکرات بود! پر‌تکرارترین کلمه این کاندیداها به جای برنامه و ارائه روش‌ها «همتی» بوده و بعد از آن «من» دومین کلمه پرکاربرد این دوستان بوده است! از ما خبری نیست! هیچ‌کس نگفت تلاش خواهد کرد وضعیت دفاعی ایران و موقعیت نیروهای مسلح ارتقا یابد، هیچ‌کس از استارتاپ‌ها، شرکت‌های دانش‌بنیان و فناور که در این سال‌ها تحولی عظیم در ارائه خدمات در جامعه ایجاد کرده، کلامی نگفت، هیچ‌کس از بحران وضعیت آب و محیط‌زیست در کشور صحبتی نکرد، از اهالی فرهنگ و هنر هم که خبری نبود! گویا در معادلات این دوستان هنر نزد ایرانیان نیست! هیچ‌کس نگفت اولویت اول دولتش سلامتی است، برعکس سلامتی مردم را با رعایت نکردن پروتکل‌های بهداشتی در برگزاری میتینگ‌های انتخاباتی به خطر انداختند! هیچ‌کس نگفت جایگاه جوانان در کابینه این دوستان کجاست؟ به‌راستی می‌توان با شعار کشور را اداره کرد؟ درباره ارتباط با همسایگان هیچ برنامه‌ای ارائه نشد، هیچ‌کس نظر خود را درباره برجام،FATF و فضای مجازی با مردم مطرح نکرد. گویا دوستان از هم اکنون پرونده این ۳ موضوع را بسته‌اند و نمی‌خواهند به خود زحمت بدهند. مقام معظم رهبری بارها فرمودند کاندیداها مردم را دلسرد نکنند و شعارها با واقعیت‌های جامعه سازگاری داشته باشند. اما پدیده دیگر این انتخابات عده‌ای هستندکه نان دولت می‌خورند ولی برای رقیب نانوایی زده‌اند. این دوستان که تا دیروز مدافع دولت تدبیر و امید بودند در چرخش ۳۶۰ درجه‌ای برای رقیب سینه می‌زنند؛ طوری که انسان شک می‌کند که این شخص، همان شخص با همان افکار است یا خیر! حتی به دوستان چندین ساله خود پشت کرده‌اند و در جبهه مخالف آنها ایستاده‌اند و بیانیه داده‌اند. اگر دین ندارید لااقل آزاده باشید. عزت یک انسان میوه نیست که بر آن چوب حراج زد؛ بلکه بالاتر از همه میزها، مسئولیت‌ها و جایگاه‌هاست. تاریخ در مورد این افراد قضاوت خواهد کرد. و اما سخن پایانی، سال ۹۲ برای چه آرمانی جنگیدیم؟ رفع حصر ایران از انزوا، بازگشت کرامت انسانی، شایسته‌سالاری، بازگشت اقتدار و عزت ملی. تلاش کرده‌ایم این آرمان پیروز شود تا زمانی که رئیس‌جمهور به کشوری سفر می‌کند محافظان به استقبال او نیایند یا هنگام سخنرانی سالن را ترک نکنند، راه همه یکی بود و آن راه، آزادی بود. بله امروز با توجه به وضع شدید تحریم‌ها، وضعیت معیشت مردم خوب نیست اما امروز راحت‌تر می‌توان اظهارنظر کرد و از رئیس دولت و کابینه انتقاد کرد. امروز فضای دانشگاه‌های کشور را نسبت به دوره‌های گذشته مقایسه کنید؛ دیگر دغدغه جامعه پهنای باند و سرعت اینترنت نیست. دولت کاری انجام داده که به آن ایمان داشت و آن راه، راه بازگشت به عزت ملی بود، امروز باید تلاش‌ کرد عده‌ای که از حضور مردم در انتخابات ترس دارند و می‌خواهند مردم پای صندوق رای نیایند تا اقلیت پیروز انتخابات شود ناامید شوند. تنها راه تغییر صندوق رای است؛ وگرنه اقلیت بر اکثریت پیروز خواهد شد، چه بخواهیم چه نخواهیم، همتی باید کرد.